Yður bið ég auðnist vel
og áfram miði betur
við að siða vinarþel
verst um liðinn vetur.

Vetur harður, lurkur liðinn
lifnar alltt og grænka tún.
Niður sagar valdan viðinn
Valur Sveinn frá Neðribrún.

Er Lappi ekki búinn að leggja til þema fyrir næstu vísur? Eigum við ekki að endurnýta megnið af orðunum en fokka samt alltaf smá í textanum í hverri vísu eitthvað fram eftir vikunni?

Neðri-brúnar niður viðinn sagar
þegar vorar Valur Sveinn
velur tré og kjagar.

Kjagar Valur, vaskur halur,
viðinn sagar niður.
Eftir vetur vorað getur,
vel þá heyrist kliður.

Kliður heyrist, viðinn Valur
velur til að saga niður
Smiður er hann, iðinn halur.
Ættlægur mun þessi siður.

Siðleysinginn Svenni á Brún
í sagarfarið lítur.
Brunnir lurkar, bæir, tún,
blóð og heili. Skítur.

Skítur Valur Sveinn í sag,
svo má viðinn nýta.
Vetrarlurkur varð í dag
voða lítil spýta.

Spýta kunni karlinn Valur
Kænn það gerði oft í sagið
Sagði oft þá horskur halur:
"Heyrðu, já, já, það er lagið".

Lagið Valur syngur Sveinn,
á sög hann leikur undir,
um viðinn sem hann átti einn
um allar koppagrundir.

‹Gefur frá sér vellíðunarstunu›

Grundum undir eykur skrið
aftur raftur hreinn.
Klofna stofna kannast við
kvalinn Valur Sveinn.

Sveinninn valdi viðinn harða,
vatt sér niðrá tún,
með þeim lurkum græna garða
girti á Neðribrún.

Brúnaþungur vísast við
Valur bóndi, loppinn,
höfðingjanna að heiðra sið:
Hægir sér í koppinn.

Koppur Sveins úr völdum viði
vetrarhörkur þolir,
því með slíku lurkaliði
leynast afbragðsbolir.

Bolur inn við bein er Sveinn
bóndi á Neðribrún,
sem eldiviðinn á ei neinn.
– Auli, hvæsir hún.

Húnninn er úr völdum viði.
Vegleg stöngin bóndans haga.
Gangi vel hans Lúton liði
lætur hann upp fánann draga.

Draga vildi Valur Sveinn á Brúnum
viðinn niðrað næstu á,
í Neðribrúnartúnum.

Neðribrúnatúnatappinn
timbrið lætur á því kenna.
Strax að vetri liðnum Lappinn
ljóð sitt orti um Valla Svenna.

Svenni bróðir Vals er virtur,
virkjar ár og græðir tún.
Vel til fara og gulli girtur
gengur heim að Neðribrún: