Voðalega veitist oss
vandlifað á Fróni.
Einu sinni átti ég hross
sem alltaf var í tjóni
enda hét það Skjóni.
Skjóni minn er kosta klár
og kann að taka sprettinn.
Stundum er hann þungur þrár
þess á milli glettinn.
Glettinn drengur gengur hér um ganga.
Fer hann samt í flækju þá
hann finnur tár á vanga.
Vangadans er verulega kósí
Má ég bjóða yður upp,
elskulega Rósý?
Rósýmunda Munda sló,
hann mikið hló.
Upp svo veskið allsnar dró
nú á hún skó.
Í skónum þeim með háum hæl
og hörkustæl
hún Munda bauð í rúmbu og ræl.
Hann rak upp væl.
Vælubíllinn víst kom þar
og varginn tók.
Enda var hann/hún* alveg snar
(af einni kók).
*Notist eftir smekk.
Vælir ugla utangátta
Una gamla hlíðir á.
Kvíðin bíður næstu nátta
næði vill sú aldna fá.
--------------------------------
Kók er talið gríðar gott
gagnast vel með spíra
Þá kemur á menn gyrndar glott
og gerir flesta híra.
Hírast menn við himingátt
þó helvíti þeim opið standi.
Lykla-Pétri leyfist fátt
sem Lúsífer er enginn vandi.
Vandi er að vera til.
Vandi er að lifa.
Höfundi sem hér um bil
hættur er að skrifa.
Skrifa eftir skapalóni
skelfing margir.
Valda þeir þá viti tjóni
vargar argir.
Argir fljúga fuglar burt
fimir snúa syðra.
Ekki grúinn er um kjurt
ef að nú má viðra.
Viðra skal ég aldrei út
ýldukeim og þef af grút
enda veldur sorg og sút
súrefni á Baggalút.
Baggalútinn bergja hrútar beint af stút.
Tekin út er sorg og sút,
sannleikurinn fæst á kút.
Kút með tóman æddi út
og æpti í búð hjá Sámi
“gef mér Bagga- góðan –lút,
og gallon með af klámi”.
Klámiðnaði kemstu næst í kosningum.
Framapot í flokkunum
flíkar helstu skúrkunum.
Skúrkunum skeiðum við frá
skemtun þar litla er að fá.
Ef sjást í sjálfheldu,
sokknir í keldu
blýlóð samt bjóða þeim má
Máninn er merkishnöttur
á margan hátt.
Þar væri fínt að fá sér drátt.