Stefni ég að stuðlaslóð
stefnu tek á veginn
Lofi faðir himna hlóð,
hórur báðu meginn
Meginn og mátt
í Mjölni ég fann.
Forðaðist fátt
færidóm þann
sem ég af sátt
sendi um hann.
Allt sem þú átt
eignast ég kann.
Kanntu Texi lagið ljúfa
um lostafulla yngismær,
lokkaprúðu, reyndað rjúfa
raunasöngin frá í gær.
Gæran mín, ó mér hún er
mætari en allt.
Hennar án jú eflaust mér
yrði stundum kalt.
Kalt er úti vetrar veður
vindur norðan blæs,
skaflinn djúpa tófan treður
trúlega með jólagæs.
Jólagæs ég bar á borð
með berjasultu.
En úti Kári straukst um storð
svo staurar ulti.
Ultu af bílnum stólar stórir
stíf var norðan átt,
út í buskan flugu fjórir
og fóru þar í smátt.
Smátt er ekki undir mér
eða visið.
Enn hann, þegar alls er ber,
upp fær risið.
rísa stjörnur, lýsa loft
ljós í augun skina
minn er hugur meir og „soft“
þó mætti aðeins hlýna.
Hlýnar mér um hjartarætur
höfgan ilm er til mín ber
og frúin skötufatið lætur
fyrir mig, þá jól hér er.
Erill mestur er nú frá,
enda komin hátíð.
Loksins verður ofaná
afslöppunin fátíð.
Fá tíðindi fá mig snert
- fjármál, eldgos, dauði -
við þessu ég get ei gert,
grantíhjartakauði.
Grantíhjartakauði kann
að kíkja inn í hjörtun.
Er að meyjarást hann vann
aldrey heyrðist kvörtun.
Kvartandi og kveinandi
klagandi og slagandi
volandi og veinandi
vælandi og skælandi.
skæla sumir glatað gull
gæfu sína vilja
auður samt er bölvað bull
bara sál mun hylja.
Hulunni ég hefi svipt
og hjartans opnað rætur.
Og ég hefi upp mér lyft
oft um miðjar nætur.
Næturgagnið nýtist vel á nóttu hverri.
Fyllist koppur keytu vorri
sem kneyfuð skal er byrjar Þorri.
Þorrablótin þokast nær
af þekktum hraða.
Þorri manna þar með fær
í þau að vaða.