Láki hét víst lipur gaur,
Léttfeta hann átti.
Á hestbaki gat haldið saur,
hélt sem lengst hann mátti.
Máttur Drottins dýrlegur
Dísús líka góður.
Heilagur er hans vegur
heiðra skaltu bróður.
Bróðir minn er besta skinn,
betri´ en margur hver.
En auðvitað hann alltaf vinn,
í öllu sýnist mér.
Mér er sam'um sitt & hvað
sam'um gleði jóla.
Lærði ég um þett'& það
þótt ég fær'í skóla.
Skólaður af lífi löngu
labba ég hinn breiða veg
þó gengið hafi í gili þröngu
var gæfan oftast við mig treg
Treggáfaður telst ég vart,
tíum nokkrum skarta.
Lífið mig ei leikur hart,
svo lítt ég þarf að kvarta.
Kvartandi og kveinandi
kerling þver mig lemur
Vælandi og veinandi
verst er er hún kemur
Mælandi og meinandi
morðin þá hún fremur
Skælandi og skeinandi
skap sitt sjaldan hemur
Rænandi og reynandi
reyndar vel oss semur.
Semdu núna sæmilegt
sígrænt ljóð um jólin.
Kyntu vel svo kólni tregt
kvæðagerðartólin.
Kvæðagerðartólin tek
og tjasla saman kvæði.
Öll nú virðast ljóð mín lek
sem léleg ítölsk skæði.
Skæði mitt er slitið, slakt,
slóða marga hefur troðið.
Milli fóta mikið rakt,
mátulega þykir loðið.
Afsakið innilega djefuls klámið
Loðið mjög er læraskjólið
lævís gerast undur mörg.
Niður lafir tappa tólið,
tæknin verður ýmsum körg.
Kargabikkju kláðagemling
kveðjur færi svartar.
Á safn digurt dingaling
dreg til Sigga Hjartar.
Hjartarkjötið helst ég steiki,
höfðingjum það fær' á borð.
Lambaskrokka löngum reyki,
lýst þeim geta engin orð.
Orðin stundum standa ein,
sterk og keik á þræði.
Sum við bindum tvö á tein,
týnast annars bæði.
Bæði ég þig bónar nú,
bjór mér einn að lána.
Þá gæti ég mín fagra frú,
fengið mér í tána.
Táin þín skal tóm í kvöld,
týnist varla skórinn.
Afsökunin átjánföld,
því engan hef ég bjórinn.
Bjórinn löngu búinn er,
bæta þarf úr vöntun.
Regína í ríkið fer,
réttir þar fram pöntun.
Pantar bara púrtvínssull,
pott af bjór og beilíslögg.
Hún samt verður heví full,
hefur upp hér tuð og bögg.