Vorkunsömu væli mætti víða beita
útí bæ og inn til sveita.
Sveitin hún er sælustaður sveini og meyju.
Bezt er dvöl á eyðieyju.
Eyju vil ég eignast sem að enginn hefur
heimsótt nema rjúpa og refur.
Refur var að rjátla um og reyna að veiða.
Lömb og spóa og lóur heiða.
Heiðabólin hugnast mér ef haustið lengir,
fer ég þangað þar til svengir.
Svengir mig því sviðum mínum seinkað hefur.
Kvennafarið kokkinn tefur.
Tefur við að tjútta þegar taka ætti
vinnutörn af veikum mætti.
Mætti barinn blankur á og betla vínið:
Raustnarskap nú ræfli sýnið.
Sýnið mér hve samviskan er svört í manni
sem að er í sykurbanni.
Banna vil ég brennivín og bjór og landa
Þetta nefni eg fár og fjanda.
Fjandans köttinn féll ég um og flatt á nefið.
Ekki er honum um mig gefið.
Gefið mér smá grautarsleikju góðir menn.
því að svangur er ég enn.
Enn er hægt að arka af stað og eldgos skoða,
og fara sér þá fljótt að voða.
Voðalega er vínið gott og vel fram borið.
En nautaket við neglur skorið.
Skorið var í skaparann þá skalf á krossi.
Hann sá þá eftir einum kossi.
Kossi neitar konan feit og kreppist saman
Grettir sig svo fúl í framan.
Framan af ég fræddi mig um frelsi heimsins.
Nú fastur er í fjötrum geimsins.
Geimsins stjörnur gaman er að greina og skoða.
Þetta öllum býð og boða.