Kvaldist sá sem komst á stjá
og konu fláa grætti.
Hún með ljá víst hirti þá
af holdi þrjá, já, vætti.
Vættist háin, var að slá.
Varð hann þá að fara.
Hann þig sá, varst akri á
um hann rjá varst bara.
Bara-flokk sem steig á stokk
ég starði á nokkuð glaður.
Lék hann rokk og burðugt brokk,
ég brölti í þokka, hraður.
Hratt ég lýg og meir en míg.
Minni á gíg er lofti spillir.
Níð mitt flýgur fæðir ríg.
Fólska stígur. Alla villir
Villir hann sem hélt sig mann
hún sem fann sig knúna.
Henni ann, en hann þó brann
því honum bannar trúna.
Trú þér boða; vörn gegn voða.
Vísum hnoða um það gjarna.
Er ei moð það skaltu skoða.
Skrumi og hroða mun það varna.
Varnarmálin vekja tál,
það vísar sálir greina.
Ef við skál og skrattans bál
skítleg sál vill reyna.
Reyndi af fati að fá sér mat,
er fram var skatan borin.
Eymd var hvatinn. Um það sat.
Æ var natinn, þorinn.
Þorinn hefur þvílíkt kvef
og það úr nefi rennur.
Illa sefur og með slef
sem ekki tefja tennur.
Tönnum gnístir. Veit það víst:
Vegna blísturs siðar míns.
Við því býst eg hafi hýst
hatur sízt til ættbálks þíns.
Þíns af gruggi þétt er tugga
það nú ugg mér veldur.
Eins er mugga inni á glugga
ég er í bruggið seldur.
Seldir Rínar rauðu vín
rétt hjá mínu húsi.
Hjá þegnum fínum þörf var brýn
að þruma í sínu rúsi.
Rúsínur mér rétti bur
og reyndar Spur með sterkum.
Afgreiddur nú er ég kjur
og ekki þur í kverkum.
Kverkar vætti. Vínið kætti,
þó víst ég mætti það ei smakka.
Á mig bætti og bruggið sætti
Búsið ættum við að þakka.
Þakka gvuði stöðugt stuð
er stóð ég puði í.
Nú er með snuð og eyrnasuð
og ey frá tuði sný.
Snýr nú heyi hyskið grey
á harðan teiginn það svo ber.
Hraustur peyinn hóstar svei.
Heldur reigilegur er.
Er ég fór að fá mér bjór
ég festist þjóri í.
Svo oní flórinn féll órór,
er fallinn móri á ný.
Nýibær var konum kær.
Kaffi þær oft sterkt þar þáðu.
Völva fær og fjölvís mær
framtíð væra öllum spáðu.