Þetta var ekki bull hjá Billa, þó það sé djúpt á merkingunni. Og ekki var þetta oddhenda hjá Upprifnum.
Drómaveiting var í sveit
vondri geit að tjóni.
Hún var feit því fylli beit,
fékk svo reit hjá Jóni.
Þetta var hins vega bull.
Jóni graða gaf ég hraða
gaurinn hlaða í sig kann.
Milli staða má nú vaða
miklum skaða veldur hann.
Andskotans bull er þetta.
Hann er stór og hann er frjór,
hann er sjór af fróðleik.
Hann vill bjór og hann vill þjór,
hann vill slór í góðleik.
Góðleik stundar gamla Munda
gjarnan bundin rúmstokk við.
Inn á Grund menn aldnir skunda
eins og hundar hlið við hlið.
Hliðin á mér öll er kám
-ug og bláma lituð.
Ógnarskrámum allt frá tám
upp að hnjám er rituð.
Rituð var djúp viska þar
og vitið skar þunnt kanta.
út á hjara held í var
nú hinsta farið panta.
Panta máttu mér hjá grátt
mikið kátt þá gerist
verður sátt um svona hátt
saman brátt hann snérist.
Snerist leysið anda, eys
Uppi geysist þarna.
Allt hann leysir, upp hann reis
úr öskumeysu kvarna.
Smá-ábending til Kveldúlfs: E.t.v. hefði verið möguleiki að notast við rímatkvæðið þeys- í 3. línu, í stað þess að endurtaka leys- ?
Kvarnast vit & von í lit
á vísnaritsins borðum.
Magnast sviti, mjög er hnit-
miðað bit í orðum.
Orðum ljótum oft við skjótum
Okkar spjótum beitum við.
Sálir brjótum, mannorð mótum.
mega-þrjótum, skipað lið
Liðið góða, Lútsins þjóð
líkt og glóð af báli
yrkir fróðan andans sjóð
efldan ljóðamáli.
Málað hefur reyndur refur,
rauðan gefið bænum lit.
Meðan Hlewi saklaus sefur
sár í klefa alveg bit.
Bítast menn um brauðin tvenn,
brúkast enn sá siður.
Öðrum kenna um í senn
allt sem rennur niður.
Niður sallann, niður pall
nær mun falla tæfan
enn þó kallar upp við fjall
en senn hallast gæfan
Gæfan mér úr greipum er
gengin, þér að segja.
Ekkert hér nú upp ég sker
& – ég fer að deyja.
Deyja vil ei, víst þó skil,
var af svili gjörður.
Ljóðin þyl og lymsku dyl,
loks mig hylur svörður.
Svörðinn dökka í djúpri þökk
dýfi klökkur tánum.
Í þann rökkurrauða mökk
reyni'að sökkva bjánum. dánum slánum tjránum
Bjánalæti gjarnan græt
glasið kætir lungu.
Margar nætur'í maga læt
mjöð sem vætir tungu