Ég man þær háðtíðlegu stundir þegar maður fékk Tópas og pakkarnir voru litlir og nettir, síðan var hægt að búa til prýðisgóðan bát úr tómum pakkanum.
Ég man óljóst eftir því þegar mér þótti varið í það að fá hamborgara og franskar.
Ég man þegar kjúklingur var bara borðaður á sunnudögum.
Hvar eru Tígulgosinn og tékkheftið. Já, og tíu krónu peningaseðillinn?
Einnig munum vér þá tíð, er hægt var að kaupa grænan skráfpoka af sælgæti á fimmtíu krónur, og eiga þá nóg.
Ég man þegar verðmætasti peningaseðillinn var 500 krónur.
Ég man þegar ég keypti nýjan dekkjagang undir Ladilakkinn á innan við 10.000 kall. Með umfelgun og öllu.
Vér munum, er vér gengum í grunnskóla. Síðan eru liðin mörg ár.
Ég man eftir mjólkurbúðunum og mjólk í hyrnum.
Vér munum eftir ritstjórn.
Vér munum eftir ritstjórn.
Þarna ert þú minnugri en ég. Þetta er svona eins og að segjast muna persónulega eftir Móses eða Ódysseifi. Ég hlýt að álykta að þetta séu bara goðsagnir eða munnmælasögur.
Þetta eru skrifmælasögur.
Vér munum eftir ritstjórn.
Er guðir gengu á meðal vor.
Vér munum eftir ritstjórn.
Þarna ert þú minnugri en ég. Þetta er svona eins og að segjast muna persónulega eftir Móses eða Ódysseifi. Ég hlýt að álykta að þetta séu bara goðsagnir eða munnmælasögur.
Svona muna þeir, er aldnir eru. Eigi er hægt til þess að ætlast, að menn, raffæddir eftir hrunið mikla muni eftir guðunum, en þeir sáust oft og tíðum fyrir hrunið.
Ég man er leggur og skel þóttu dýrgripir. ‹Dæsir mæðulega og lítur út um gluggann›
Ég man þegar símanúmerið heima var 2322 og ef hringt var annarsstaðar af landinu þurfti að setja 96 á undan.
Einnig man ég þegar bílasímanúmer byrjuðu á 985.
Ég man þegar farsímar voru á stærð við ruslatunnur og þóttu flottræfilsháttur.
Ég man þegar farsímar voru á stærð við zippókveikjara og þóttu flottræfilsháttur.