Ég man eftir kandís, sælgæti alveg hreint. Ætli það sé ekki hægt að fá það enn?
Sá það í Nóatúni um daginn, og enskukennarinn étur þetta með kaffinu. Nammigott.
Ég man þegar þeir reyndu að útrýma Vestmannaeyjingum og töldu svo þjóðinni trú að um gos hafi verið að ræða. Eða er mig að mismynna? Fjandans aldurinn. ‹Starir þegjandi út í loftið›
Ég man eftir Markúsi Erni.
Ég man eftir ölinu sem ég drakk í gær.
Litla rassgat man eftir því þegar Breiðholtið var óbyggt og þar af leiðandi engin klósett þar.
Það hafa verið erfiðir tímar fyrir lítið rassgat.
Neinei. Fátt þykir litla rassgatinu leiðinlegra en að vera troðið oní klósett.
‹Vorkennir Litla rassgatinu og ákveður hér eftir að skíta í garði nágrannans.›
Ég man eftir þættinum um daginn og veginn á gömlu gufunni.
Og ég man eftir eldri og svarthvítu útgáfunni af Maður er nefndur í sjónvarpinu.
Ég man eftir útvarpinu hennar ömmu, sem var minnst metri á breidd og annað eins á hæð, hafði aukinheldur merkt tíðnisvið helstu útvarpsstöðva meginlandsins. Það var sko græja.
Ég man eftir þjóðfundinum. ‹Starir þegjandi út í loftið og hugsar hvort það geti verið.›
Já og svo var þáttur, sem kallaðist „Daglegt mál“. Það væri ekki vanþörf á að taka hann upp að nýju.
Ég man eftir því þegar einhverjir einstaklingar fluttu erindi í útvarpinu. Hvað þau snérust um veit ég ekki því ég forðaði mér alltaf inn í herbergi eða út að leika þegar erindin hófust.
Ég man líka þegar leikin voru danslög í útvarpinu á laugardagskvöldum.
(Var ég kannski búinn að nefna þetta áður?)
Ég man eftir Skagafjarðarskjálftanum.
