Skátaflokkar skoða landið, skerplu á.
Fegurð sanna framast þrá.
Þrái ég að þiggja boð um þingmannsstarf,
en enginn vill fá annan larf.
Larfa mína laga ég og læt á bót.
Tignu fólki tek á mót.
Mót- er oftast -mælt er ég hér mæti seinn
þó yfirleitt sé alveg hreinn.
Hreinn er safinn sykurlaus en saman við
setjum fíkni fjörefnið.
Fjörefnið ég faldi bak við fellihurð
sem lét ég oní skítaskurð.
Skurðir voru skjól sem eitt sinn skreið eg í.
Eg í húsi aftur bý.
Býflugan mín býsna iðin, bjargar sér,
og hunang gerir handa mér.
Mér var gefinn molasykur munninn í.
Lengi varð að þegja því.
Því sem hefur þagað yfir Þorsteinn Már
myndi vekja magnað fár.
Fáránleg mér fannst æ klæmin fyndni þín.
Þig ég nefndi synda svín.
Svínapuran sem ég fann var svaka góð,
um hana ég yrki ljóð.
Ljóð mín þykja leirug mjög og last þau fá.
Ljóðin þín víst landsmenn dá.
Dáða- hef ég -drengi stutt og drauma elt.
Fer ég strax og fingri er smellt.
Smellti í góm er gáfnatuðið gellan hóf.
Hún er orðin alltof gróf.
Grófa brauðið, gert úr korni, gefur oss
andfýlu sem ergir hross.
Hrossaketið kjarngott er. Það kaupi oft.
Það er gott í gamlan hvoft.
Hvoft ég seð er hvalspiki ég hvolfi í mig,
það sjálfsagt myndi seðja þig.