Enn ég segi, eins og gjarna áður fyr:
sagan hefst við dauðans dyr.
Flest er bara fokk og klúður fram að því.
Bölvað rugl og bríarí.
Andskotans hér eru sorgir upptaldar:
Allt of heitt er á hans bar.
Barir opna bráðum til að brynna þjóð.
Þar veiran smitast hæg og hljóð.
Hljóð er þjóð og hugsi reitir höfuðstrý
er brennur þingsins bríarí.
Í bríaríi eg barði þig í búk og kinn.
Hruflaðist þá hnefi minn.
Minn er hugur mjög svo þungur, má ég nú
höfuð leggja á herðar frú?
Frú mín góð með fjaðrahattinn farðu nú
Elska guð og taktu trú.
Trú mín er að trúarbrögð hér trylli allt.
Að farga þeim er fyrnasnjallt.
Snjöllum rómi rannsakandi ræðu hóf.
Kallaði mig kænan þjóf.
Þjófsaugun í Þorláki, þeim þreytta hal,
eru dýpri en ætla skal.
Skal nú kveða kerskna bragi karlinn minn.
Þú munt vera þrasgefinn
Þrasgefinn ég þyki vera og þver um of.
Af því fæ ég ekkert lof.
Lofa mér að láta ekki lúmska sjá,
að þú hefur augu blá.
Bláminn fór í buxurnar og brast í grát.
Af því varð ég alveg mát.
Mátaður ég mátti þola meinlegt háð.
Salti var í sárin stráð.
Stráði ég oft strausykri er stuttur var.
Nú sést ey hjá mér sykurkar.
Kar ég bílinn kallaði sem keyri ég
til þín heim um vondan veg.
Vegaleysu villtist ég um vetrarnótt.
Af því varð mér ekki rótt.