Rótt og milt kom rökkrið yfir roskinn hal.
Hann nú spakur hvílast skal.
Skal ég núna skýlu mína skola hér
þá pissið ekki í pottinn fer.
Fer nú um mig feginsstraumur, flösku sá
upp úr vasa vini hjá.
Hjákátlegt er hagfræðinga hjal um stjórn,
sjálfir enga færa fórn.
Fórn við skulum færa mönnum fínum enn.
Ávextina sjáum senn.
Sennilega sitjum við til sólarlags
ef víð bíðum annars dags.
Dagir rís, þá drungna kasta og drullast út,
og brennda vínið bergi úr kút.
Kúturinn sem karlinn sótti kom hér við.
Allt þá komst á annað skrið.
Skrið var oft á skútu minni er skauzt ég út
með brauð í nesti og blöndukút.
Kútveltur með krambúl mörg ég komst loks upp
eftir hras og háð og skupp.
Skuppi, flími og skimpi oft mér skenkti mær.
Síðast hún það gerði' í gær.
Gærdagurinn gæti sést ef gægist þú
bak við þessa bók um trú.
Trú mér þóttist tæfan sú sem tældi mig.
Elskar hún víst aðeins þig.
Þig að lesa þykir vera þarft og gott.
Upp það kveikir ávalt glott.
Glott þitt sýnir geðið kalt. Þú gafst mér spark
Kalla ég þig svín og svark.
Svarkinn grófi svakalega svalur er:
Sólgleraugu og bringan ber.
Berst mér frétt sem breytir held ég bæ og stað.
Svarkurinn er seztur að.
Aðförin tókst afar vel nú allt er gott.
Mikils virði er vandað plott.