„Allt fram streymir endalaust“ - já eða hvað?
Ekki stútfullt steypubað.

Í steypubað ég steypti mér með staup í hönd
og litla, gula gúmmíönd.

Gúmíönd og Gvendur, með gæsastegg,
Í hreiðri fundust engin egg

[ ATH ! ]

Hér er tveimur kveðum ofaukið . . .
- m/vinsemd - z n ó j -

Læt sem svo að tvær kveður hafi verið strokaðar út úr 2. hendingu lappa.

Eggjastokkar ekki neinir eru' í mér.
Þá allavega enginn sér.

Sérstakir séntílmenn semja þar
vænustu vísurnar

Hvað eru menn strangir á kveðu- og atkvæðafjölda? Ég átti bara til með að fleygja þessari í ykkur eftir hið bráðskemmtilega hagyrðingakvöld.

Hugfreður, mjög strangir. Og konurnar strangar. Þú mátt gjarnan lesa upphátt nokkrar vísur og skynja hrynjandina (taktinn), þá kemur þetta.

Sér er nú hver náunginn sem nappaði
snuðinu og snappaði.

Snappaði einn snælduþver og snarpur laut
grasið í og blómið braut.

Brotið hjarta, brostinn hugur, brenglað nef,
alltaf, þá ég er með kvef.

Kvef ég hef, og held að fái hálsinn í
eitthvert skrattans skiterí.

Skiterí er skrítið orð og skolli aumt.
Rímorðið er rosa naumt.

Naumt það kann að vera, verst það verður hér
sýnu verra, sýnist mér.

„Mér um hug og hjarta nú“ er helvískt lag.
Minnir helst á myglað þvag.

Þvaga var í vítateigi Vals og hark
Skaginn náði´ að skora mark.

Markaðu þér mýrarteiginn, mér í hag.
Svíktu mig svo seinna'í dag.

Dagur er að kveldi kominn, kátt er að
Skella sér í bubblubað.

Baðið hef ég heimsótt tvisvar hingað til
á ári hverju um það bil.

Bilið oftast er að sjá, ef orð er nær.
Já, það lærði ég í gær.

Gærdagurinn gengur seint í garðinn minn;
oft á morgun — eða hinn.