Ég vil í þessum fyrstu skrifum mínum á þessum vetvangi, vekja athygli á hve hættuleg jákvæðni getur verið.
Sjálfur er ég gangandi dæmi um hvernig jákvæðni og gott skap geta leikið einn mann.
Pæliðíðí, fyrir réttu ári gekk maður um með bjánalegt bros á vörum og fannst lífið bara nokkuð gott, lagði í allskonar fjárfestingar og planaði gullna framtíð með sinni heittelskuðu og krógunum. Nýtt hús í Grafarvoginum ( viðeigandi nafn á hverfi ) og pikkup með trailerhúsi fyrir afganginn. Og búinn að fara til London og Kanarí fyrir ágúst lok. Vel af sér vikið á bílstjóralaununum þó ég segi sjálfur frá. Maður brosti bara hringinn og kíkti upp í banka og afgreiddi málin.Brestur í óstöðvandi grát
Fyrirgefiðið, nú verð ég að hætta og jafna mig...........
Steinþegiðu svo !
Hver er sinnar gæfu smiður, hver er næstur sjálfum sjer.
Og (þetta þarna) hvað sem þi voruð að tala um, e r ekki of fof memetð.
Ég er alltaf neikvæður því þá verða vonbrigðin minni en með jákvæðninni.
Stundum þá held ég að tærnar mínar muni gjorsamlega frjósa af!
Mig vantar lengra teppi held ég barasta.
Snæfinnur Snjókarl stóð ábráðnaður úti í garði áðan og sagði við mig: Mér finnst rigningin góð.
En það var bara alls ekki rigning heldur haglél.
Það er ýmislegt sem er svo jákvætt að það færi illa með þennan þráð, svo ég held ég sleppi því bara...
jákvæðni er viðsjárverð, og er þá vægt til orða tekið. Afar vægt. Það er nú öllum ljóst í hvaða ógöngur hún hefur leitt, mun leiða og leiðir okkur nú. Svo er verið að hossa þessu, og (þessu hvísla ég)- jafnvel hvetja okkur til jákvæðni. Fuss. Svei.[img]Strunsar út af sviðinu og skellir á eftir sér[/img]
Þetta helvíti á ekki að eiga sér stað! Strunsar út af sviðinu og skellir á eftir sér