Einu sinni var stokkönd sem að haltraði. Vængurinn virtist inngróinn vegna ágangs norna! Samtímis sátu afdalabændur yfir kjötkötlunum og ældu innyflum. Ofar skýjum mátti guð vart halda vatni, enda sátu englar með tærnar og fingurna fasta í skeggi skaparans. Stokköndin hafði risavaxinn áhuga fyrir listflugi en án umtalsverðrar móðursýki. Þetta lagðist þungt á geðflækta sambýlismann stokkandarinnar, veðurfræðinginn Jónatan Akureyrensis frá Akranesi. Hann barðist þó hugdjarfur gegn norðangarranum. Rásmokkurinn hékk örmagna eftir umstangið, ýlfraði ámátlega þó Bakkus öskraði "meir, meir" og hlassgróinn afturendinn bólgnaði sífellt.