Oss finnst kominn tími á ad hagyrðingar Baggalúts taki höndum saman og semji eins og einn samfelldan rímnabálk og það að sjálfsögðu undir fornum söngháttum.
Ferskeytlur eru þó sannarlega brúklegar, sem fyrr enda sérdeilis þœgilegt vísnaform.
Hér ríðum vér á vaðið!

Hér upp munum hefja raust
harla gleðjum lýði
Eigi við það verður laust
að viðstaddir á hlýði.

Munu hetjur harðsnúnar
herja á lönd og þjóðir
Valkyrjanna vargar þar
verða af blóði rjóðir.

Einnig gleðja ástarbönd
ungmeyjanna sinni
Einn á ferð um ókunn lönd
eina ber í minni.

Hef ég tölu heillin mín
hetja úr garði ríður...

... og takið nú við, sveinar góðir.

Hef ég tölu heillin mín
hetja úr garði ríður...
sterkur fer með stálin sín
stúlkan eftir bíður.

leggur höfuð-skel og skvap
skautar út um grundu

Braghenda var það, heillin.

Leggur höfuð-skel og skvap
skautar út um grundu
Heljar var á hausi gap
harmkvœli þar dundu.

Henti sverðið hetja vor og hrœddist eigi
Lítið enn af lifði degi
lét hann auðnu ráða vegi.

Nótt er dimm og náir þar um nœtur sveima
Leyndarmál ei lítil geyma
ljótt er víst um þá að dreyma.

Veginn rakti vígamóður valinmennið

Veginn rakti vígamóður valinmennið
skarður máni, skari stjarna
skinu yfir honum þarna

Út úr skugga allt í einu heyrði kallað:

Út úr skugga allt í einu heyrði kallað:
Á oss þykir heldur hallað
hefur sá oss niður sallað.

Ei mun ödlingsflokkur vor nú œðrast lengur!
Keikur, sjáið hvar hann gengur
karl minn, hér er góður fengur!

Svifu á hann seytján menn og sex um betur

Svifu á hann seytján menn og sex um betur
Bjargi sér nú hver sem getur
bitið í hann Svarta-Pétur.

Vígamóður báðum hjó með höndum.
Hjörinn beittan litar dreyri rauðan.
Neitaði að eiga vist með öndum
Enginn getur kallað hetju blauðan.

Af flaug haus og upp sprautaðist blóðið.
Ein hönd hér og fótur fór af þar.

Af flaug haus og upp sprautaðist blóðið.
Ein hönd hér og fótur fór af þar.
hoggnir limir allstaðar

Sverðið flýgur, loftið lýgur
logar í augum eldrautt hatur
Dreyrugir berjast, skjöldum við verjast
völlurinn blóð bergir latur

Kveinar í sveini, brestur í beini
bur einhvurs klauf upp úr klofi
Kvið sundur spretta, iður út detta
af Ásum er borin nú lofi

Fækkar sverðum, hildi herðum
höggvum á báða bóga
Þverr þeirra kjarkur, móð svellur svarkur
sveinum á velli skal lóga

Eftir einn stendur, helrauðar hendur
hetja ..................

Eftir einn stendur, helrauðar hendur, hetja glottir
hrotti féll og hottintotti
hafði garpur þá að spotti

Munar hann í mjöðinn brátt og meyjar gaman

Munar hann í mjöðinn brátt og meyjar gaman
en heyrir þá í fjarska hrópin
hjálparköll og neyðarópin

“Hvort er sem mér heyrist að nú hrópi meyja?”
Unga röddin ægifögur
Engar megna að lýsa bögur

Hleypur til og hérna finnur hispursmeyna
Trauðla mátti tæpar standa
Tignarmeyjan víst í vanda

Því barbarar frá Búrúndí með brugðin spjótin
Sínum vilja svala hvötum
svörtum mjög í hennar götum

Hafa þeir í hári fögru hendur ljótar
Okkar maður yfrið hvatur
æðir að þeim hvergi latur

Herðir sig og hugsar um að hjálpa meynni
Heiðri hennar, sál og sóma,
sakleysi og æskublóma

Hirðir ei að halda ræður, heldur bregður
Sverði þungu á svarta þrjóta
Svakalega stóra og ljóta

Hrópar mær af hrifningu og hrylling nokkrum
Menn sem vildu meiða hana
Mjög þeir fá nú skjótan bana

Úr valkestinum vippar sveinninn vænni stúlku
Sprundið mælir spekingslega:
Sparið allan yðar trega

Því níðingar ei notið fengu náðar minnar
Hélt mér ávallt hlífiskildi
haftið sem er gulls ígildi

Hetja okkar heyrir þetta og hissa roðnar
Aldrei hefur áður litið
ungmey sem svo naumt á vitið

Þó að stígi þessi ekki þungt í vitið
Álitleg er yngismærin
Einkum þó um barm og lærin

Býðst hann til að bæta hennar barmsins nælu
“Bogin er og brotin illa
Búrúndingar öllu spilla”

Býsna þetta brambolt gengur brösuglega
Nælan góða sundur gengur
Gerist þaninn buxnastrengur

Leitar okkar ljúfa hetja að lásnum nælu
Fellur sá í fagurt bilið,
Firnamikið er það gilið

Kannar hann þar kostamikinn kvenmannsbarminn
Öll á loft fer unga daman
Illa tolla lærin saman

“Nælan hefur náð að falla niður lengra”

“Nælan hefur náð að falla niður lengra”
frá skal spretta finna gripinn
fljóðið ánægt varð á svipinn

Nafur gekk um niftar helli nokkra stundu...

Nafur gekk um niftar helli nokkra stundu
nautnafundu allvel þau undu
alur senn sprundu mun fylla af brundu

Fljóði vel fór rafti að ríða
riðlaðist hart í blóminu blíða
alsaklaus af ást
á blóðinu sást
að brúðkaupsins yrð'ún að bíða

Inn komst alur nú allur.........

Inn komst alur nú
allur í þá mey.
Klukkukortér þrjú
kættust þessi grey.

Síðan tók að síga vel á seinni hluta,
dró út rauðan dráttarspotta,
drengurinn, og tók að glotta.

"Komdu nú í kvöld með mér og kysstu mig,
lostann skal ég launa en bíðum
uns lokið vel er þínum tíðum."

"Hnígur sólin, sýnist mér, að svörtum viði,"
brosti hann og bjóst til ferðar
burtu heim til matargerðar.

Fylltist þar af fuglageri og frekum úlfum.
"Að fara heim er best og borða!"
bauð hann meynni lengstra orða.

Skrýddi síðan skarti öllu og skikkju meyna
Uppá síðan hoppa hestinn,
hagnýta vel vegarfrestinn.

Kona sú, það kom í ljós, á kastalaborg.
"Stjúpan illgjörn eignar sér
allt mitt gull, svo þykir mér."

Hetjan bjarta heyrir sögu og hrópar upp:...

Hetjan bjarta heyrir sögu og hrópar upp:
„Stjúpa þín er stjörnuhrap“
stuttu síðar hana drap.

Stekkur hestur stamur mjög og stansar síðan
Prjónar mikið piltur dettur
parið upp í fússi sprettur

„Þú skalt nú í þráartunnu þrútna væni“
Sagði piltur sagnakæni
saklaus á þótt telpan mæni

Hneggjar jarpur hestur reiður hetju sparkar
Innri bræðin ákaft snarkar
æstur pilt með hófa markar

Stóð í felum stúlkan og sá stálsins hófa....

Stóð í felum stúlkan og sá stálsins hófa
stjörf kuntu í kjöltu faldi lófa
kannaði ástandið fingurrófa

Undarlegur æsingur að henni sótti
Er Jarpur í hetju þrykkti með þrótti
þrá hennar óx, en ekki flótti

Hetjan í loftköstum upp í grein hentist....

Hetjan í loftköstum upp í grein hentist
Aftur til jarðar endasentist
áfram við hrossið þar hún barðist

Fjandans dýrið feykti hófum
ferlegt þótti það að sjá.
Síður meður silkiglófum
sannur karlinn tók því á.

Sneri hann hrossið snöggvast niður
snarlega var það og gert.
Lagði út þess lungu og iður
lofs er verkið hetju vert.

Eigi hetjan æstist við
eigi svita brá af enni
Veitti fljóði völdu lið
váin hafði brugðið henni.

Faldi sig í faðmi hans...

Faldi sig í faðmi hans
fögur meyjan hreina.
Vildi sýna vinu dans
og vínsins spillings meina

„En hrein er ég og hulið skaut
harðlæst mín er brókin“
Piltur undir pilsið laut
„passar, hún er flókin“

„Lykil vantar og lykilorð
langi mig að kynnast
meyjarhulu mjúka storð
en munaður mun finnast“

„Pápi hefur pyngju læst...

Eyðilagði ég nokkuð rímnaþráðinn með því að gera meyjuna aftur hreina

“Pápi hefur pyngju læst því pipra skal ég”
Verður hetjan nokkuð hissa
“held ég þurfi að fara að pissa”

Læsir hann sig lengi vel á luktum kamri
Rekur við og rumpinn klórar
Rammar hægðir hefur stórar

“Óskiljanleg er mér orðin ríman
Sköp mín skrítnir halir smíða
Skáldin hafa dottið íða

Féll ei fögur mey í fangi mínu?
Var ei ungmey kona orðin,
óhrein, flekuð, spillt og sorðin?

Afhverju er aftur lokuð Amorslindin?
Hví er lás á ljúfum brunni?
Lævíst glott á hennar munni

Fordild er og fjölkynngi í fljóði þessu
Pápi sá er nornin nefnir
nú skal sjá hvert ríman stefnir”

Skefur hetjan skarn í pappír- skeini
Gyrðir sig og gengur út
Grimmur sýpur lögg af stút.

Grípur hart í hendur hispursmeynnar
Horfir fast í hugans ljóra
Hefur hún þá fagra og stóra

“Ekki leyna augu þín hve illa er komið
Álög hafa á þig lagt
illir menn af Óðins magt”

Hrossins blóðugt hræ er hroðalegur
staður til að stúlku njóta
stáli renna milli fóta

Læsir smugu ljúfri lásinn galdurs
Önnur op þó brúka má
Ekki þarf í slíkt að spá

Illt skal rekið út með illu einu
Sneri kviður konu niður
Kakó ryður lostasmiður

Greip um galdrabeltið graður sveinninn
Hinni tók um haddinn léttan
Hafði taktinn fastan, þéttan

Árar ljótir emja, æpa púkar
Vofur ganga úr vitum þöndum
Víst er mærin setin öndum

Skera eyrun skrækir skelfilegir
Andar allir hverfa á braut
Opnast aftur meyjar skaut

“Alla hef ég úr þér anda hrakið
Skabbagaldraskýlan ljót
skal ei hefta miðjufót”

Gerðist meyjan glöð á ný og gapti

Gerðist kvinna glöð á ný og gapti fegin
gladdist út af góðu skafti
garnir sem að tróð af krafti.

Beiddi hún og bónda sagði í bæ að ganga..