Til þín yrki eg ljúfsár ljóð.
Lof þú færð í mínum óð.
Kveð ég þau af miklum móð´
Þú málskrúð heyrir verður hljóð.
Hljóðlátur í rennireið
með rafmagni er leið mín greið
og gagnvirk reynist gatan breið
get ég því að svarið eið.
Eiða sver og svo ég lýg.
Svika vil ég arka stíg.
Á helgidóma hræki og míg.
Frá hegningunni æ ég smýg.
Smýg ég yfir urð og grjót,
oní dalinn,þvera fljót,
í hænsnakofann held ég skjót,
svo heim í greni létt við fót.
Fót ég setti fyrir þig.
Fara reyndir þú á svig
mig við, eftir mjóum stig.
Mjög þú hefur varast mig.
Mig að finna fæstum gefst
og fundarlauna þá ég krefst.
Ef þú við það eitthvað tefst
ég í þig pota, þá það hefst.
Hefst þá mikið havarí
Heiman þá ég burtu flý.
Fer og dyrnar kirkju kný
Kannski heim ég bráðum sný.
Sný ég aftur, snöggur var,
sneri burt frá Mímisbar,
vissi ég að vistin þar
víst ey gæfi mér neitt svar.
Svarar illu einu þú
er ég boða hreina trú:
Ég sé eins og út úr kú.
Ætti leita hjálpar nú.
Nú um stundir næring fæst
hjá náungum sem láta hæst
þó úldin sé og illa kæst
ýmiss samt í hópinn slæst.
Slæst ég illan slunda við
að sleikja bófa er hans mið.
Honum ekki gef ég grið.
Glæpamenn: Það er hans lið.
Lið- ég sótti -leskju heim
sem langað hafði í fjörugt geim
en um það ræddi tungum tveim
og töluvert þá dró hann seim.
Seiminn þessi seggur dró.
Söng hann hátt og gítar sló.
Lagið hét víst gling og gló.
Gamansamt en dapurt þó.
Þó ég gangi þrautastig
sem þráir mér að ríða á slig
ég trúi bæði og treysti á þig
að takist þér að styðja mig.
Mig skal ekki undra neitt
þó engu verði hérna breytt.
Mér er nú í hamsi heitt.
Hamsatólg er viðbit feitt.
Feita sagði ég fína mey.
Fraukan gengdi: "Skamm og þei.
Þú er fífl og gamalt grey
og gálgatimbur ertu svei".