Snótum frá ég sný, og þá
ég snerting' þrái aftur.
Fer inn á krá og eftir þrjá
við aðra kjáir raftur.
Raftinn ekki þennan þekki,
þjóð sem blekkir glettinn
og sínum þrekk um búðarbekki
bænda af hrekk sem sletti' inn.
Innipúkinn ofursjúki
upp vill ljúka fyrir mér
þó hann húki á kamri og kúki
ég kannsk'um mjúkum höndum fer.
Fer ég bráðum þrautum þjáður
þangað áður kvaldist.
Með illu háði oft var smáður
Á Íslands láði er dvaldist.
Dvaldist rór við dökkan bjór
og drakk í stórum sopum.
Eigi mjór stóð upp og fór
en upp kom kór af ropum.
Ropa hátt um mikinn mátt
minn um gátt í fleti.
Hlær þá dátt margt kvenfólk kátt.
Kveður fátt eg geti.
Getinn var á grófum bar
er girndin par eitt sótti.
Út kom þar beint oní kar
og allt saup snar, af þrótti.
Af þrótti arka út í park.
Ætla að sparka á grasi bolta.
Eftir þjark þeir mála mark,
merka harka liðið stolta.
Stoltan gref upp stúlkuþef
og strax fer nef að iða.
Eins og refur ótal skref
í elting gef og miða.
Miði hraut nú mér í skaut.
Mikið tauta eg núna maður.
Prentbréf hlaut á Pétur Gaut.
Prompinn þaut eg hingað glaður.
Glaður sat með góðan mat
á gömlu fati dausinn.
Svo ég flatur féll við at
og fékk þá gat á hausinn.
Hausinn sá ég herðum á.
Hann er þá ei dauður.
Var að slá með linum ljá
lúinn frá og trauður.
Trauðla hef ég tórt við kvef
en tekið þrefið föstum tökum.
Út úr nefi enn eitt stef
upp ég vef og nýti í stökum.
Af stökum mínum gera grín
gagnsins rýnar hlátrum með.
En ljóðin þín þeim þykja fín.
Þetta pínir oft mitt geð.
Geð mitt veikt og talsvert teygt
í trássi feyktist út úr haus.
Því í var kveit og er nú reykt,
og eflaust fleygt með spýju úr daus.
Daus ég hlaut og hljóp á braut
er heyrði eg taut og þrasið.
En ég hnaut er heim ég þaut
og haltur laut í grasið.
Grasið spratt hér giska hratt
nú geitur smjatta á því.
Þeim frekar bratt var á það att
og þær satt sig fá því.
Því á mör var mær ei spör,
margir kjöru hennar keppi.
Alltaf fjörug ætíð ör.
Orðstír skörulegan hreppi.