Kliđur fer um kjarriđ ţegar vorar.
Í undirgróđri, elri, björk
allt af ţröstum morar.
Morar allt ţví mađka upp nú ţvingar,
(flćđir oní ormagöng),
agi vorrigningar.
Vorrigningavosbúđ er til baga
öllum ţeim sem eiga von
á ungafjöld í haga.
Hagamýsnar halda lífi í rebba,
skollóttur hann skýst um land
međ skyniđ fremst í nebba.
Nebbalingur liggur ei í dvala.
Ilma garđar, grös og blóm,
gćfar kisur mala.
Malarinn viđ matseljuna kváđi:
"viltu tíu tonn af rúg?",
(tölu rangt hann skráđi).
Skráđi mig í skrímsladeild hjá flokknum.
Líf ţitt fylli' af lýgi' og róg
líkur streptokokknum.
Streptokokknum stöđuhćkkun veiti
ef ađ hráan alífugl
hann umvefur í hveiti.
Hveitibrauđ er hvítt, og mjúkt til átu.
Hér í borg ţađ búlka telst.
Botna mína gátu.
Gátu ţeir sem góđar reglur settu
sest í helgan, stóran, stein
og stórri kveikt í rettu.
Rettur mínar reyki ei í laumi.
Enga slíka á í dag,
öllum missi af glaumi.
Glaumi hef ég gengiđ frá í hćgđum
mínum, ţađ var mikiđ tjón,
ég man ţađ bezt í lćgđum.
Lćgđum viljum lóga,(ekki lćđum).
Nú er veđriđ flott og fínt,
Ţađ fylgir gjarnan hćđum.
Hćđum ekki hástemd draumsć ljóđin.
Kveđum ný af krafti og hind.
Kćtast mun ţá ţjóđin.
Ţjóđin hefur ţegiđ allan fjandann
yfir sig, og enn finnst líf
ţó alltaf bćti á vandann.
Vandann hef ég vendilega faliđ.
Segi aldrei sannleikann.
Sofiđ eđa maliđ.
Maliđ kom úr minni kvörn og lent'í
kaffivél, sem kveikt var á,
nú korginn bryđ ég plentí.
Plentí kaffi Kaninn sagđi glađur.
Skrćlinginn ţá skrćkti nó.
Skondinn ţótti mađur.