Svalt til bana sauđurinn,
sömuleiđis Rauđur minn.
Allur ţorrinn auđurinn,
áfram lifa snauđur vinn.
Vinnan göfgar góđan höld,
gott er ađ ţrćla fram á kvöld.
Nú er komin önnur öld
úrelt ţykja brjóstahöld.
(Hvađ sem ţađ kemur málinu annars viđ.)
Höldum gleđi hátt í dag,
höldum tjöldum fast í stag,
bćndur vanda rófnarag
en reyna ekki hanaslag. Ef mađur gćti nú einhvern tíma ort góđa vísu ...
Slagarana sláum í,
slettum klaufum, eflum gný.
Hunsum út um borg og bý
bođorđiđ um hórarí.
Hóraríi höfnum öll,
hvít er sálin, eins og mjöll,
-nema ţegar tigin tröll
tćla oss í sína höll.
Höll er undir Sigmunds sýn.
Segir stefnumál hans brýn.
Sé hann eins og sól er skín.
Svo er einnig skođun mín.
Mínur hafa margan deytt.
Magnar fretinn rúgbrauđ seytt.
Fylgi Simma frá- er -leitt.
Fagna ég ţví ekki neitt.
Neita má ađ nefna hann,
nafni mörgu heita kann,
hefur margur sagt međ sann
ađ sjái fáir andskotann.
Andskotann ég eitt sinn sá,
alltaf man ég hversu brá
honum, ţví ađ hófatá
hlekktist nokkuđ mikiđ á.
Á ţađ hef eg áđur minnst.
eftir hafđi eg Jesú kynnst
ađ allt í heimi fánýtt finnst,
og fađma Drottinn vildi hinzt.
Hinzta sinniđ hér var stuđ
er heimspeki var rćdd viđ guđ.
Ţađ var reyndar rokna puđ,
ţví rökin voru jaml og fuđ.
Fuđrar upp er fagra sá
feita drós međ augun blá.
Sagđist vilja feimu frjá.
Fraukan svarar: Er ţađ? Já.
Jákvćđni er giska góđ
og gefur af sér varasjóđ
af hamingju sem hampar ţjóđ,
ég held ég fćri ţađ í ljóđ.
Ljóđ ég samdi léleg mjög,
Ljóđstafann braut ég lög.
Hlaut frá vitrum högg og slög.
Mig hćđnir nefndu leirhnođs mög.
Mögulega máttu fá
molakaffi í ţína tá
ef ţú sýnir augun blá
og svo međ ţví brosir smá.
Smári litli smurđi brauđ.
Smekkvís bjó til ostafrauđ.
Yfir allt svo rjóma rauđ.
Rónum svöngum ţetta bauđ.
Bauđ mér enginn brauđ í dag
bara ţví ég fór í slag.
Ekki dýran yrki brag,
enda fékk ég hjartaslag.
Slag ég tók viđ slyngan mann
slysađist ađ rota hann
ekkert ţví hann fyrir fann
og fína sögu um ţađ spann.