Sparnað minn víst hirtu hér
heiðarlegir bankar
En samt til hér ostaker
og átta mjólkurtankar

Mjólkurtankinn Matthías á Melum sprengdi,
kýrnar felldi, kaðal strengdi
í krók úr lofti og sig þar hengdi.

Hengdi orðu á heiðursmann
hæstvirtur forseti vor.
Í útrás farið hafði hann;
í hagsögu stór markað spor.

Sporhöggin ey spara má,
springur fyrir hvirfillinn.
Refsingu er rétt að fá
þá rændur sóma er nirfillinn.

Nirfillinn hann Númi Vals
sá nánasisti
táfýlunni tróð í fals
og tána missti.

Missti niður síman sinn
Sigmundur ráðherra
Maskaður og mölbrotinn
menn nú um það hnerra,

Hnerrar, snýtir, hóstar, ræskir, hrækir, stynur,
slefar haltur, lotinn, linur.
Er lífið frekar strembið vinur?

Vinur minn til vammsins segir víst og hratt.
Af því fær hann eflaust skatt,
(enda er hann við staur með hatt).

Hattur og Fattur, hýrir sveinar,
Hattur er fattur vinur.
Hattur að Fatti ferlega veinar,
Fattur að Hatti stynur.

Stynur sá er stökkva skyldi,
í sturtu læðist.
Hoppar sá er hrökkva skyldi,
hetja fæðist.

Fæðast grísir gyltum hjá
sem grillast sólardaga
Oftast meðferð illa fá
en enda svo í maga.

Magadansinn Marteinn Jóns frá Melum sýndi,
virðing sinni við það týndi,
viðstadda með þessu píndi.

Píndi ég mig pínulítið, púlsinn skar á,
setja þurfti sauminn þar á;
svo var stokkið næsta bar á.

Ámundi var ágætastur umboðsmanna.
Á sinni könnu hafði Hljóma
af harkinu þeir fleyttu rjóma.

Rjómablíða, röðull skín,
rauðum loga meður.
(Bara að djóka, börnin mín;
bölvað skítaveður.)

Veðurskeytin skjótast til og frá,
skyldi þessu ekki fara að linna?
Ég opna tjald og út rek haus að gá...
Ég ætti að fara hestinum að brynna.

Brynnum hestum, brynnum kúm,
brynnum smámongúsum,
brynnum göltum, brynnum súm,
brynnum líka músum.

Músum brynnir gamli björn
börn ei karlinn skilja;
Ákaft þá gaular karsins görn
gaman, það krakkar vilja: