Kól á honum hönd og fót og hausinn með.
Að þíða hann var stumr og streð.

Streða ég við strokkinn við að strokka smjör,
hvorki telst það frí né fjör.

Fjörefni ég fékk oft góð á Fiddabar.
Áfengi var útlægt þar.

Þar sem hólar þyrmdu yfir þorp og svín
enn skal mjólka ána sín.

Síngirnin en sýnilega sýnu verst.
Einu sinni átti ég hest.

Hestur býr í hesthúsi með hlöðu á.
Honum ríður hringaná.

Er nályktin af Núma gerðist nokkuð sterk
hringdi Laufey loks í klerk.

Klerkar þeir sem kanna vilja kenningar
þola ekki þrenningar.

Þrenning heilög, þríeinn Óðinn, Þór og Týr
etur nesti í álpappír.

Álpappír um epli jarðar einatt vef.
Öll þau svo í grillun gef.

„Gef mér bita af borði þínu bóndi minn,“
innir hrafninn enn eitt sinn.

Sinnisveikur sem ég nú mín sístu orð.
Arka ég svo undir storð.

Storðin Ísland: Steinahrúga, stöku barð.
Úr Íslendingum ekkert varð.

Varð hér hrun og vitrir báðu Vorn Guð enn.
Fékk hann hingað ferðamenn.

Menningin er merkilega mikil hér:
piltar sniffa pressuger.

Gerlegt er að giska hér er gátan fer
út í loftið alveg ber.

Berleggjuðu beibin niðrí bæ um nótt
að mér hafa ákaft sótt.

Sóttkveikjurnar sýna okkur sjaldan náð.
Út skal reka af dug og dáð.