Hrunamannahreppur fögur heitir sveit
seytlar mörg þar sytran heit

Heiti ég að halda ármótsheitin mín,
öll þó séu aðeins grín.

Grínast jafnan grænir þegar glóa jól.
Þau glóa eins og gullin sól.

Sólargangur sennilega sveiflast til
eftir því hvort á ég spil.

Spilin hafa spákonurnar spurt um, hvort
vel þú hafir eitthvað ort.

Orti margur maður vel um myrka nótt,
sumir meðan sváfu rótt.

Rótt ég sef er reyni ég að rölta út
og ná mér í einn nýjan kút.

Kútinn bar ég keikur heim og kneyfa öl.
Öðrum finnst það eintómt böl.

Bölverkur er býsna klókur bragsmiður,
en líkast ekki lagsmiður.

Smiður þessa þráðartitils þykir mér
vita ei hvað vika er.

Vika er nú eftir þar til aftur má
enga hafa eftirsjá.

Eftirsjáin engum verður undurgóð.
Drýgðu morð og drekktu blóð.

Blóðið rennur, bíta tennur beittar enn.
Yrka sennur óðir menn.

Menn og konur mætast þar sem myrkrið er.
Ekki það í augun sker.

Skerí myndir skemmta mér en skelfa líka
ítrekaði Óli píka.

Píkatjú er Pókímon sem plagar börn
er reyna þau að rekja hans görn.

Görn! Nú hef ég gert mig hér að gleðikjúlf.
Ítrekað ég sting í stúf.

‹Starir þegjandi út í loftið›

Stúfur fór á stúfana þá stutt í jól
var, en síðan klaufann kól.