Sálarmorðin særir menn
sem sekt ei vilja kannast.
Ráðist þá á aftur enn
ekkert þá á sannast.
Sannast eflaust sagna best
saman ljóðin kunnu.
Og í bókum fundu flest
fræði er bæði unnu.
vinnan oftast voða puð
verkin þar að gera.
Þó þar oft er stundum stuð.
er stelpurnar sig bera.
Bera vildi böllinn sá
börn úr sæði gera
Undarleg sú þarfar þrá
að þurfa hana að bera
Bera muntu skömm og skuld
skakkur alla æfi
Fyrir lítinn stafa stuld
Steina Hannes gæfi
Gæfa sú að gefast mey
göndul kætir mikið
Þegar frú í set minn Frey
frygð af ljómar spikið
Spikuð er hún spúsa mín
sprungin milli læra
Rakt er undir rumpi lín
Rauð skal þangað færa
Færist yfir frúna ró
fullnægt var í losta
Eldur píku ástar dó
annað hennar þosta
Þorstaheftur þvaglegg með,
þrælast áfram Nafni.
Yfirbugar allt vort geð,
með úrkasts-vísna-safni.
Safna ég biluðum bílum
bætist við flotann samt hægt
Leita að dúndrandi dílum
druslum sem geta mér nægt.
Gnótt er af gömlum hræum
genginna bensínháka
þau leynast á bestu bæjum
beitilands hylja fláka.
Flá kann gleði furðuhratt
fjandans hægagangur.
Hröðun fengi geð mitt glatt
grætt fljótt hugarangur.
Angurværum ein er kær
í amerískum dreka.
Vildi að hún væri nær.
Vildi hana fleka.
Lada, skódi, landi nýr
leikur ekki á trumbur
Flekar konur þessi fýr
frekur lostadrumbur.
Galdri, þú færð 9 fyrir vísuna, allt rétt, nema flókna reglan um fjarlægð milli stuðla (og höfuðstafs) sem hægt er að draga saman í regluna: Stuðull skal alltaf í þriðju kveðu. Þriðja kveða í þessari vísu er fögur, og Þorra.
Drumbinn flekar fögur snót
svo fór að skína sólin.
Ætla þau á Þorrablót
þegar eftir jólin.
Ef annar stuðullinn er í þriðju kveðu, þá er alveg sama í hvaða áhersluatkvæði hinn er.
Jólin koma! Jesús minn
í jötu liggur hnugginn.
Af búsmalanum, besti minn,
bráðulega mun tugginn.
Tuggin er hér tví og þrí
tuggan sama gamla.
Þó tönn ei finnist tranti í
er tungan látin damla.
Damla sjaldan sjónum á
samt ég læt mig reka
Landi okkar ei að sjá
einn á þessum fleka.