Hrundir sem ađ hrasa nálćgt herramönnum
ađstođ fá viđ upprisuna,
eilíflega ţađ svo muna.
Mun ég glađur minnast ykkar, menn og snótir
ýmsir níđ hér orđa ljótir
ađrir ljóđin semja fljótir.
Fljótir eru flagarar ađ fletta klćđum
alla sem ţeim tekst ađ tćla
til sín, er ţeir liprir mćla.
Mćlskusnilld er snjöll leiđ til ađ sníkja og pretta.
Göfugt er ađ gera ţetta.
Glađbeitt svo úr klaufum skvetta.
Skvetti í mig af og til og oft á kvöldin.
Er ţví sjaldnast illa haldinn
en orđljótur og nokkuđ baldinn.
Baldintátubćkurnar sem Blyton skráđi,
las ég oft ađ lćknisráđi.
Litlum bata ţó ég náđi.
Náđin eina nćrir ţig í nístingskulda
í pilsfald skaltu herrans halda
og himinsaugnaráđi tjalda.
Tjalda vill ei vaskur nú um vetrartíma
krókna ţar viđ kal ađ glíma
og klaufskur yrkja ljóđ í síma
Símalandi símamćr í Siemensgrćju
blađrar ansi blá í framan,
bíđ ég nú ađ ţagni daman.
Dömu víst ég vill um kaldan vetrartíma
reynist gleđi rekkjuglíma
raunar bull ađ hafa síma
Símavćndiđ sćkist mér nú sífellt betur,
svo ađ lyftist sálartetur.
Svelta mun ég ekki í vetur.
Vetur ríkir vill nú Froskur vćndi heyra
Lipur getur látiđ fleira
lyftast ef 'ann hlustar meira
Meira er og minna ţađ sem mćlt á ţingi:
sami grautur sođinn upp úr
sömu skál sem fyllti huppur.
Huppurinn á henni sem ég held viđ núna,
bćtir enn viđ barnatrúna:
Biđja, elska, borđa kúna.
Kúna mína kann ég meta köttum fremur.
Ei hún breimar, blítt hún rymur,
baular lágt, svo ljúfur ymur.
Ymur dátt í eyrum mínum öldur niđur.
Reisti ég hér rónahreiđur.
Ríkir hjá mér Drottins friđur.
Friđur er á Drottins degi, dátt í minni
tölvu syngur seggur inni.
Sá er kannske líka í ţinni.
Ţynni hef ég ţefađ af og ţungan höfga
fengiđ af ţví fíkniefni;
finnst mér rétt ţađ hér ég nefni.