Þér er varla viðbjargandi vina mín
Sefur þegar sólin skín
Skín nú sólin skratti lengi skyggir vart
Fá ei svefn sinn finnst mér hart
Sérstakt leyfi iðnir eflaust allir fá
yrkja ljóð um Mjása má
Má hér skáldin skrautleg sjá með skítlegt glott.
Obelix mun efni gott.
Gott er ef þér gæti hælt og glatt þig smá
og hvatvís að þér hvísla mjá
Mjálmið frá þér mínu hjarta mikið gaf,
víst því ekki veitti af.
Afleitt var ei kattarklór i kvæðaþraut
sem vindur um mín eyru þaut
Þaut úr hvofti þekkilegast þrauta mix.
Ættað beint frá Obélix.
Obélixinn yrkir ljóðin ekki væn
og fjandi sjaldan fer með bæn
Bænum mínum heima hjá er hlíðarbrekka.
Ég held ég ætt'að hætt'að drekka.
Drykkju sína Mjási má nú minnka síst
því skánar oft með víni víst
Víst mig koma vöflur á, þó vammið eitt,
í mér blundi yfirleitt.
Betra?
Leitt að þurf'að láta vita litli sveinn
Hjá þér stakk af stuðull einn
roðna smá við að kalla þig lítinn
Bænin mín er bara sú bragasveinn
í bóli liggi ekki einn.
Einn ef rugling annars finn sem yrkja kann
Ber mér þá að hundsa hann?
Hann sem ruglar hoppast yfir, herra minn.
Ýtar reyna í annað sinn.
Hann sem ruglast hoppum yfir hefðin er
og teljum best að tengja hér.
Sinni mitt var seint því önnur samin er
vísan sem að væn er hér.