Þér er varla viðbjargandi vina mín
Sefur þegar sólin skín

Skín nú sólin skratti lengi skyggir vart
Fá ei svefn sinn finnst mér hart

Hart í ári hér á lútnum harla er,
burtu þörf að bregða sér.

Sérstakt leyfi iðnir eflaust allir fá
yrkja ljóð um Mjása má

Má hér skáldin skrautleg sjá með skítlegt glott.
Obelix mun efni gott.

Gott er ef þér gæti hælt og glatt þig smá
og hvatvís að þér hvísla mjá

Mjálmið frá þér mínu hjarta mikið gaf,
víst því ekki veitti af.

Afleitt var ei kattarklór i kvæðaþraut
sem vindur um mín eyru þaut

Þaut úr hvofti þekkilegast þrauta mix.
Ættað beint frá Obélix.

Obélixinn yrkir ljóðin ekki væn
og fjandi sjaldan fer með bæn

Bænum mínum heima hjá er hlíðarbrekka.
Ég held ég ætt'að hætt'að drekka.

Drykkju sína Mjási má nú minnka síst
því skánar oft með víni víst

Víst mig koma vöflur á, þó vammið eitt,
í mér blundi yfirleitt.

Betra?

Leitt að þurf'að láta vita litli sveinn
Hjá þér stakk af stuðull einn

roðna smá við að kalla þig lítinn

Bænin mín er bara sú bragasveinn
í bóli liggi ekki einn.

Einn ef rugling annars finn sem yrkja kann
Ber mér þá að hundsa hann?

Hann sem ruglar hoppast yfir, herra minn.
Ýtar reyna í annað sinn.

Hann sem ruglast hoppum yfir hefðin er
og teljum best að tengja hér.

Sinni mitt var seint því önnur samin er
vísan sem að væn er hér.