Þótt margir telji manngæsku til mestu kosta
kýs hlewagastiR raup og rosta,
rætni, fals og kvalalosta.
Af mér getur ekkert máð þau örlög svörtu,
ennþá um að kveða, körtu,
kaunum setta og með vörtu.
Apaköttur illa blankur,
uppúr skítnum trónar.
Stephans haus sem hæðartankur,
hladblöðrunni þjónar.
Mjási eins og blaðra blæs
bullu árans rokkur.
þumbast eins og gömul gæs,
graður skítbraskokkur
Þitt er lappi ljóða gen,
líkast tapp'í rassi.
Heilastappan hladblautt fen,
hausinn pappakassi.
Rótum skjóti græskan grá,
gerst þó móti blási.
Skjótum spjóti enn þig á,
augnaljóti Mjási.
Það er skoplegt að hin fagra mynd af mér
muni birtast fyrir neðan mynd af þér.
Stephan! yfir hausnum hafðu poka
hryllinginn er þannig hægt að útiloka
Helvítis fokking fokk,
í fíflinu Bullustrokk
sem átti að fylla þann flokk
sem fúlnar í notuðum smokk.
hlebbI, ég er hissa hvað ert hress þú fjári:
undarlega drýldinn dári,
þó dauður sértu fyrir ári.
Apakattarlæti ljót
líðast ekki Stephan.
Liði hérna fylkjum fljót
sem fýsir mest að drep'ann.
Raunamæddann, roskinn,
rífandi sinn kjaft.
Ég fleygji skít í Froskinn,
finnst þó skorta kraft.
Ógeðsleg er ásjón Mjása,
andfúl remman fær að blása,
líkist menjum loftárása,
líkt og femínistapjása.
Hlebbi er líkur grænmyglaðri gúrku
gubbaðri á úldinn skítahaug.
Þjóðráð væri að hylja hann í búrku
hvítri, þennan nýuppvakaða draug.
Eins þótt yfir drulli
aðra meður bulli
finnst ei fruma nokkur
flárri en Drullusokkur.
Með hvítan krullu-makka
og kollvik upp á hnakka
heldur hingað sposkur
heimskur skauta-froskur.
Til háðungar öllu sem einskis er vert
ég yrki um sorglegan kjána.
Dreg niðrí stöngina hálfa þann stert
sem Ste- kallar sjálfan sig -fána.
Þú ert ljótur rýr og rámur
rokkur lyndis þver.
Froskur ertu glerja glámur
geðjast,ekki mér:
Lagstur er í kvæðakör,
keytufnykur magnast.
Hafin þess Lappa hinsta för
sem hefur engum gagnast.