Náð ég aldri háum hef,
held ég megi segja.
Feigðinni þó fingur gef
og fýsir síst að deyja!

Deyja sumar blómin blíð,
blaktir ljós á kerti.
Vetrarhörku storma stríð
stælti menn og herti.

Herti vetur hug og skrokk
frá hausti fram á Góu.
Öðrum var það fokking fokk,
frusu, kólu, dóu.

Dóu af hræðslu tíkur tvær
tær var þeirra lund.
Mér var gamla Kola kær,
og Kría litla stund.

Stundaglasið stendur hálft og sturtar niður.
Fell á tíma – fastur liður.
Finnst það kannski pínu miður.

Miður getur farið fljótt
fellur tár af hvarmi,
vinur huggun veittu skjótt
vörn með þínum armi.

Armi vef þig mæta mær
mörg er gleðistundin.
Augun brúnu tindra tær
Tanja er mér bundin.

Bundinn strengur hjartans hlýtt
halur minn þér alla tíð,
allt er nú sem orðið nýtt,
eftir þér ég glaðleg bíð.

Bíðum vors, því verri tíð
viljandi þá undan lætur.
Spretta grös og blómin blíð,
börnum fjölgar ört um nætur.

Nætur-kuldar nautnum varna,
nísta djúpt í bein og merg.
Það er laglegt líf að tarna,
lúskrar mér í gríð og erg.

Ergelsi ég á mér víst,
orsök þess ég kanna
ágætlega á mér lýst
íhaldið að banna.

Banna vil ég bíla og mellur,
bjór og vín og fíknidóp,
Klám og Netið, fatafellur
og fleiri en tíu séu í hóp.

Hópflug getur löngum leitt
til langdvalar á spítala.
Orð um slíkt var aldrei neitt
um ágætt hópflug Ítala.

Ítala vér eitt sinn litum
úti fyrir landi.
Þann á mann vér því næst skitum
og þrifum upp úr hlandi.

Hlandinu ég hleypi af á hraða ljóssins,
blöðruna svo bráðast losa,
bylgjur af því valda rosa.

Rosalega ríður á að reka Snorra.
Í heiminum ég varla verra
veit en svona trúarperra.

Froskur slíkur aldrei ann
öllu hinu verra.
Sposkur líka hvergi hann
hatar trúar perra.

Froskar búa í fenjum, mýrum, flóum, hyljum.
Vappandi um á vatnaliljum.