Mínus margir hafa eftir krísu
brugðið var á barneignir
brundi fylla fýsu.

‹Stekkur hæð sína›

Hér eru auðlagaðir hnökrar:

Fýsir mig að fara með þér einni
út í sundlaug undir kvöld
svo enn við verðum hreinni.

Hreinol grænt, sem hér ég sýni og nefni,
og gagnast lítt á leirtauið
er lúxus-sleipiefni.

Sleipiefnin slyngir þjófar nota
til að komast inn og út,
um örmjó göt sér pota.

Potir þú í pilta eins og sjúkur
löngum mun þitt lostatré
lykta eins og kúkur.

Kúkur er ég kallaður í laugum
Er ég svamla´ og syndi þar
sumir fara´ á taugum.

Taugum mínum, trosnuðum og hrjáðum,
hef ég boðið býsnin öll
af beiskum pillum, gljáðum.

Gljáðum hryggnum gríslings ilm af leggur.
Eta muntu á þig gat,
enda nautnaseggur.

Nautnaseggur nýtir stundir flestar
til þess eins að tryggja sér
að tuggur fái'ann bestar.

Bestar eru bernaisesósur.
(Atkvæðin ef finnur fá
fínar sendu glósur.)

Glósubókin geymir framburð þennan:
„Berna-íse-sósa“, svo
senn mun aukast spennan.

Spennan eykst er yrki hérna kvæði.
Geysist inn á Gestapó
og glotti ljúft í næði..

Næði ég í nokkra góða vini
byði ég þeim brátt til mín
og bætti á þá víni.

Vínið hefur verið drukkið lengi.
Ennþá fólkið ölvar það,
einkum létta drengi.

Drengileg sé dáð og verkin okkar.
Enda þrífist aldrei hér
armir drullusokkar.

Drullusokkinn dásemd allir kalli
er stóra hafa strokkað burt
stíflu úr niðurfalli.

Niðurfalli nokkuð hörðu olli
svellbunkinn er Svava hraut,
nú sár hún ber á kolli.

Kollinn oft ég kvíði hér að fylla
nokkuð oft þó nokkur ljóð
ná mér hér að spilla.