Lífið okkur fögnuð færir
og frið á jörðu.
Mælir sá er lítið lærir
um ljóssins vörðu.
Vörðuð leið um Vonarskarð
veg má ekki nota.
Þver ég varð svo þá ég varð
þjóðgarðsvörð að rota.
Rotað þing og rotað land!
Ríkið lifði heldur grand.
Eldar brenna, okkar band
út í gljúpan rennur sand.
Sand, þrjú tonnin, sótti ég
og seldi Andrési.
Fólið strax þá fór sinn veg
en fann ég vonleysi.
Vonleysi og væl
veitist engum betur
syngjum Þorraþræl
og þreyjum okkar vetur.
Vetrarkuldinn kemur brátt
með kafaldsbyl
Sest ég þá við sjónvarpsþátt
og svoldinn yl.
Yl mér veitir endalaust
ákavítið blíða.
Vetur sumar, vor og haust
vildi ég detta íða.
í´ða duttu danir tveir
drukku Ákavítið.
Drukku bara meir og meir
mikið var það skrítið.
Skrítið hvað við erum æst
í allt af þessu tagi
sem illu heilli ekki fæst
í okkar kaupfélagi.
Kaupfélagið bætti byggð
byggði stærðar veldi.
Goðakjöt og gæðin tryggð
góðar vörur seldi.
Seldi ömmu sína hann
sem sást víst aldrey fyrir.
Síðan beint á rassinn rann
og ríkidæmið fljótt upp brann.
Brunar rústir bankahrert
brostnir okkar draumar.
Græðgin reyndist rotið fret
reiðin núna kraumar.
Kraumandi hrellir oss helvítis fokk
hyldýpis foraði í.
Við negldum á kross okkar Framsóknarflokk
og fengum að kenna á því.
því skyldi fólkið fara á völl,
og fretandi hnefana steita
hafa í frammi helvítis köll
og heimta hér einhverju að breyta.
Breyta ýmsu ættu menn,
önnur ráð má kenna.
Ekki kulnar ólgan senn,
- enn er margt að brenna
Brennimerkja mætti,
mestanpart til bana
með nokkuð nastý hætti
níumenningana.
Menningin er margskonar;
misjöfn eftir löndum
Í forsjá Ásbjörns Óttarssonar
yrði hún í góðum höndum.
Hönduglegar held ég nú
hendingarnar þjóta.
Einu sinni átti ég kú
ákaflega ljóta.