Kostulegt og ljótt og þó
löður það ei skil ég
að yrkja kvæði'um konuþjó
og kokka upp ljóðin billeg.
Veit það og svo vel og þó
varla at arna skil ég
að yrkja kvæði'um konuþjó
og kokka upp ljóðin billeg.
Billegt reynist bullið mitt
sem birtist hér.
Ég gera ætti heldur hitt
sem hugnast mér.
Mér í ljósi mögru virtist
mærin fegurst snóta.
Dámaði er dagur birtist
daufur tók til fóta.
Fótatakið fór um gólf
og fram í glugga.
Réttsvo alveg uppúr tólf
ég eygði skugga.
Skugga úti leiðan leit
lotin var í herðum.
Virtist kerling, frekar feit
fetaði út með gerðum.
Gerðum mínum gengst ég við
en guma ei.
Þann gamla held og góða sið
uns gleymdur dey.
Dey ég ef ég drekk of mikið.
Dey ég ef ég borða feitt.
Dey ef af mér dettur spikið.
Dey ég ef ég hugs'ei neitt.
Neitt ég geri góðurinn
gamall má ei detta
Og farinn mesti móðurinn
mögnuð leti þetta.
Þetta er mín vænsta vísa
vona að þér líki hún.
Í henni er engin krísa
enda gerð úr mýksta dún.
Dúnmjúk sálin sofnar brátt
svo mun dagur rísa
himinhvelið harla blátt
hér mun öllum lýsa
Lýsa jólaljósin björt,
litum mörgum skarta.
Nú er ekki nóttin svört,
nú skal enginn kvarta.
Kvartandi og veinandi kerlingin þver
kominn er galsi í Sveinka.
þrammar um stofurnar belgurinn ber
bráðlynd er madama Steinka.
„Steinka Bjarna á útopnu“ var óð,
og þar söng um góða matarlist
þar sem'ún oní Bjössa bollu tróð
búðingi og rjómaís af lyst.
Lyst má hafa lýsi á,
lögg með þeyttum rjóma,
Einnig margur smakkar smá
smjörlíki frá Ljóma.
Ljóminn hefur ljúfan glans
loks svo einhver nefni
að hann var fjölmargs Frónbúans
fyrsta sleipiefni.
Sleipiefnin unaðshót
ástarlífsins magna.
Mestan veitir munað snót
mýktin smurðra lagna.
Lagna ungra meyjar mót
mjög svo unað vekur,
og þrýstin læri á snotri snót
snúast upp í dekur.
Dekur er það dánumanns
drýgsta sleipiefni
Mýkt það eykur meyja hans
munað reystu stefni