Hvurslags þýddi og birti í "Nýjum félagsritum" þann 12/10-2011texta, sem hann nefndi í "'Í kaldri hvílu". Þetta var þýðing og
stæling á enska textanum "Silver dagger", sem bandaríska þjóðlagasöng ...

Ofan af þaki Doddi datt
dasaður varð og stirður
Ég hafði þó Dodda heldur latt
að hengja upp þessar spyrður.

Hún var ljóshærð fögur, feit.
Fasið það var tígur legt.

Verkstjórar í vondri stjórn
vilja ekkert afskrifa.
Heimta að ég færi fórn
á fjarstæðunni margklifa.

Fagurkerar fylla húsið
furða sig á verkunum
En ég kom til að bragða búsið
og bæta þurrk í kverkunum.

Lögreglan, hún var ljótur kall.
Hún lokkaði frá mér svanna.

Kisa sefur virðist vært
vælir annað slagið
Dýrið flestu fólki er kært
Við fiskát er það lagið.

Mig langar í minni sóta
en meira vín.

Var mér eitt sinn sagt það satt,
að syndin drekki kaffi,
Og allt sem hefur geð mitt glatt
guð mig fyrir straffi.

Fitulagið skapar skjól
í skafrenningi og frost

Glímutökin góð ég kann,
gæskur, viltu prófa?
Nei, ég síðast fullvel fann,
að framstæð er þín rófa.

Eigi skaltu skjóta,
skefldur sagði ofustinn.

Meinað var oss mey að fá.
Mamman vel oss þekkti.
Það vér aldrei þykumst sjá,
þetta leiða slekti.

Kemur jafnan hvítt úr nös
kóngi íss og snjóa.
Ætla ég þá út á flös
eftir þorski ' að róa

Stóra systir sá mig láta
svið við dyrnar, koss svo fá

Enginn virðist yrkja hér
aðrir en ég og lappi
Það kom eitthvað upp í mér.
Orða-stíflu-tappi?

Teigað hef ég tunglskin á
Tálknafirði.

Ísinn hef ég alltaf þráð
aldrey tef ég við hann.
Í bragðaref var raspi stráð
Ég rym og slefa og bryð 'ann

Ég missti sjónar af góðum gildum
og gerðist róni í Mosfellssveit

Hungraður kemur og biður um brauð
blessaður gefðu af kærleik
Afi minn sótti það á honum Rauð
einstökum skeiðandi færleik.

Danir seldu Isslendingum maðkað mjöl
og mæddu þá með leiðinlegu sprok ...

Á sú hóra að harka,
sem hart finnur barn í sér sparka?

Hvar heyrast hljóð úr barka
jafn himnesk og hjá Bjarka?

Anda minn ég hef nú hátt á loft
hina frægu gestapóa til að líta.
Nei ! þarna er lappi enn með opinn hvoft
upp í hann því reyni ég að skíta.

Konum okkar, Íslendingar,
ætíð skulum klökkir þakka.
[Lof þær fái, hlotnist hringar.)
Hýslum vorra göfgu krakka.

Einn sá þráður er jú til
ætlaður að níða
Þangað skakkur vaða vil
og vánda karla svíða.

Aldrei hef ég ófullur
ort á kvæðaþræði.

Vitleysan er vandasöm.
Vatnsleysan er leiðitöm.
Vindleysan hún virðist fröm.

Sumir eru í djúpri drullu.
Dreg ég upp úr strokknum bullu.