Blasir við í bjartri sólu Búðardalur.
Útnyrðingur er hér svalur.

Hinum ríku hyglum, þá eykst gróðinn.
Fátækir þá fá víst nóg.
Fagna mun því þjóðin.

Skrifað er um skæting þinn í skýrzlum mínum.
Mjög það þóknast mönnum fínum.

Taka má ei toppana sem stjórna.
Hlífum þeim sem hafa völd.
Hinum skulum fórna.

Leiðitamur lötra ég á lastavegi.
Verð ég hólpinn? Veit það eigi.

Barði hún oft börnin sín og maka
sem áttu að hafa ýmislegt
unnið sér til saka.

Sögur þær sem segi ég og sannar eru.
Rógur eru í raun og veru.

Blanda saman sönnu og lognu í hræru.
Svo í skarni skríðir þú
skaðaður á æru.

Lengur gætnir gumar munu grímur bera.
Áfram pestin vill hér vera.

Plentí kaffi Kaninn sagði glaður.
Skrælinginn þá skrækti nó.
Skondinn þótti maður.

Drakk hann allar dreggjar frá mér delinn illi
Kóninn naut víst kvenna hylli.

Vandann hef ég vendilega falið.
Segi aldrei sannleikann.
Sofið eða malið.

Sanna reyndi sína firru sekur maður.
Laug hann að sér lyndisglaður.

Yfir liði okkar hangir einhver dofi.
Það er eins og allir sofi.

Seztu nú, hinn signi fiskur
soðinn er.
Hérna er flot og fullur diskur.
Fáðu þér.

Ástarljóð mörg forðum kvað ég kvendi.
Hún kallaði mig gersemina sína.
En skyndilega skæting hún mér sendi.
Skjátan las víst sjúkraskrána mína.

Skil ég ekki skáldin sem hér skútyrð þrátta.
Ég er eitthvað utangátta.

Strandaður er ég; storknaði í fjöru
steinum og björgum hjá.
Þytharðir vindar magnandi möru
Meina mér hafi frá.