Ja mikið öldungis er jeg hamingjusamur með nýja vinnustaðinn. Svo margfalt betri en sá gamli.
Brilliant starfsandi og frábærir fjelagar.
Bílarnir ágætir og flatvagnarnir, veggjavagninn og vjelavagninn alveg bara fínir. Flutningarnir eru aftur orðnir skemmtilegir. Togið í stóru og sterku vjelunum, með hlassið aftaní. Mynnir helst á það þegar jeg var strákur í sveitinni og ók dráttarvjelunum með þunga heyvagna.
Yfirmaður minn er einnig úr sveit og ná skyldur mjer. Svo við fórum strax að fíflast með nafngiftir á tækjum og tólum.
Benz-inn, er auðvitað Daimler-inn.
Volvo-inn, er vitanlega Sví-inn.
Gamla Scanian, er að sjálf sögðu Zetorinn.
Elsti flatvagninn, er Heivagninn.
Veggjavagninn, er Sjálfhleðsluvagninn.
Exploorer eigandans er svo auð skyljanlega Bronco-inn.
Og pikköppinn minn er orðinn að skúffu Willis. Bara gaman!

Svo datt jeg af sjálfhleðsluvagninum og meiddi mig. Tognaði á hnje og haltraði eins og bjáni. Það var síðasta Fimmtudag, og sá dagur endaði með því að jeg gat varla nema með herkjum og verkjum ekið skúffu Willisnum heim. Mætti svo kl. 10 í gær morgun og var aðeins skárri. Gat ekið en ekki gengið svo gjörla vel.
Í dag gat jeg stigið í löppina og allur að lagast. Sem er gott, því jeg er ekki með skap í mjer til að setjast niður og væla. Og verkefnin eru ærin og mörg. En fyrir mestu, er að hvur sem þau eru þann daginn eru þau krefjandi og skemmtileg.

Brúmm Brúmm! Pokarottur.

Eh...
Elskykkur.

hundi