Morguninn rann upp. Jeg var spenntur.
Himininn fagur blár og það glitraði á ís jakana úti á firðinum. Sólin skein skært og það var heitt. Um 20 gráður, í lok Ágúst mánaðar.
Elisabet kom sjer í larfana og hvaddi með brosi og þakkaði fyrir nóttina. Ölið og skotin frá kveldinu áður mynntu á sig í höfuðbeininu og það síðasta sem mjer gat dottið í hug var einhver morgunverður. Nei takk.
Þess í stað hjelt jeg beint niður á höfn til að hitta á Lasse og Aqqalu, svo við gætum lagt af stað í ógleymanlegt ferðalag.
Báturinn var þarna á sínum stað. Fallegur og glænýr Norskur Uttern, með 130 HP Mareener utanborðs mótor.
En hvergi var Lasse.
Aqqalu var mættur þarna og sýndist ekki kippa sjer upp við að Lasse vantaði. Mjer datt í hug sem snöggvast, að þetta væri al vanalegt. Svo jeg ljet mjer ekki bregða.
Vinur Lasse, Hans var niður á bryggju og beið eftir bátsfari yfir fjörðinn, heim til Tassiussaq, Handan Bröttuhlíðar, Qassiarssuq. En þar átti hann konu hund og einar 500 kindur.
Aqqaluq kom til mín, aldrey þessu vant og yrti á mig af fyrra bragði. Lasse er enn fullur held jeg. Sagði hann, og settist á einn bryggju pollan og laggði frá sjer hryggsekkinn.
Það er allt í lagi, bætti Hans við. Veðrið er gott. Eða kanski öllu heldur; Aajunngilaq, sila nuennaq! Hann brosti breitt og horfði yfir fjörðin í áttina heim. Brosti öllu sínu, skökkum tönnum og skítugum, með augn poka og skurð á hökunni. Sennilega eftir átök við einhvern af hrútunum sínum.
Loks kom Lasse. Röltandi eftir götunni, með hryggsekk og enn í sömu köflóttu skyrtunni og í galla jakkanum. Með sólgleraugu og glott í andlitinu og sígaretta hjekk niður úr munnvikinu. Hann stoppaði hjá okkur og laggði frá sjer hryggsekkinn og teygði sig í pela af Gordons gini sem hann hafði í innaná vasanum. Teygði á og leyt út á fjörðinn.
Förum. Sagði hann og vippaði hryggsekknum á vinstri öxlina.
Svo landfestar voru leysta í fyrsta sinn af mörgum og við æddum út fjörðinn á fullu gasi.