Sæli Bagglýtingar, Rasspabbi heilsar ykkur á þessum fagra degi Baggalútsins.

Þegar maður hverfur, sama hve tíminn er langur, verður ekki komist hjá því að verða fyrir ýmsum áhrifum frá því að njóta ekki Baggalúts daglega.
T.d. finnst mér orðaforði minn hafa borið verulegan skaða af því að missa heila 10 daga frá Lútnum.
Mér hrýs hugur við hvað hefði getað gerst ef dagarnir hefðu verið fleirri.

En hver er ástæða hvarfsins? Hvaða sturlun dró mig burt frá lyklaborðinu og út í fjarlægan heim?

Svarið er sjúkleg fíkn við að renna sér á breiðri fjöl niður snævi þaktar brekkur í Frakklandi.
Veðrið var yndislegt, rauðvínið ljúft, timburmenn og skandalar dásamlegir.
Ógleymanleg stund í faðmi frönsku alpanna.

Svo er það eitt annað sem er alveg hreint meiriháttar.

Á meðan dvöl minni stóð kyngdi niður snjó í íslenskum brekkum, sem eru reyndar eins og Arnarhóll í samanburði við alpana, var heiðskýrt og sól allan tímann úti. Hvorki skýhnorði sást á himni eða þá að eitt einasta snjókorn hafi vogað sér að falla ofan af himnum í nær berrassaðar hlíðarnar.
Fór brettið mitt mjög illa í þessum aðstæðum og verður það jarðsungið næsta fimmtudag. Blómar og kransar afþakkaðir en fjármagn fyrir nýju bretti vel þegið.
Þó komst ég hjá stórum meiðslum en náði mér samt í þrælkröftugt kvef sem myndi leggja minni menn í bælið emjandi og hóstandi kjarnorkugrænum kverkaskít.

Talandi um að taka með sér minjagrip úr ferðalagi... heldur hefði ég viljað vera laus við kvefið en það þýðir ekki að fást um það. Ég verð bara að tala við kúnnana með horið lekandi úr vitum mínum.