Maður gengur eftir löngum stíg. Þetta var lítið troðinn stígur en stígur samt með örlitlu fínlegu viðarkurli. Framundan er skógur. Það er girðing í kringum skóginn en hún er lág og slitin og það er auðvelt að komast yfir hana.
Maðurinn klofar yfir girðinguna og gægist örlítið inn í skóginn. Hann hafði aldrei komið þarna fyrr. Honum til mikillar undrunar sér hann glitta í einhvern þarna í skóginum. Eitt augnablik hélt hann að hann væri að trufla einhvern en af því að hann vissi að þetta er almenningsskógur heldur hann áfram. Hann gengur að mannverunni og sér að þetta er eldri maður með hatt. Hann heilsar:
"Góðan daginn. Það er blessuð blíðan."
"Já það má nú segja það." segir gamli maðurinn og heldur áfram "Heyrðu getur þú sagt mér hvar í fjáranum ég er?"
"Já þú ert í skógi í Baggalútíu" svaraði maðurinn.
"Æ, já ég hefði nú átt að vita það. Svosem búinn að vita það allan tímann sem ég er búinn að vera hérna" segir sá gamli með hattinn.
"Síðan hvenær?" spyr yngri maðurinn. Sá eldri svarar ekki en rýkur í burtu og hrópar þegar hann er kominn drjúgan spöl frá honum: "Þessi saga verður að enda! Löng félagsrit eru ekki vinsæl í Baggalútíu"