Ertu í alvöru svona gamall?
Af þessum lista þá á ég The Unforgettable Fire (ofmetin) Welcome to the Plesuredome (hmmm) og Thriller (reyndar á spólu)...
Annars á ég Prefab Sprout (drullufínir), Wham, Duran, Whitesnake (ekki 1987 samt), Madonnu, Spandau Ballet (áhmmm), Huey Lewis (hmmm-segir kannski meira um mig en þá), Quireboys(man einhver eftir þeim?), Elton John,flestar bítlaplöturnar, slatta af Billy Joel og helling af öðru drasli - spurning um að halda vínilplötupartí? Hef aldrei almennilega sætt mig við diskana...

Væri reyndar til í að eiga Pink Floyd og Dire Straits af listanum þínum...

Flott plötusafn sumar er hægt að hlusta á aftur og aftur aðrar gleðja eyrun í stutta stund og rykfalla svo í hillunni. Ég gaf syni mínum plötuspilarann og allar mínar vínilplötur því ég hafði ekki lengur pláss fyrir þetta og var búinn að fá mér það besta á Disk, Skemmtilegast finnst mér þó að næsta kynslóð skuli líka hlusta á þessa tónlist sem þíðir að þessi verk eru klassík.

Ég var reyndar mjög ungur þegar ég byrjaði að hlusta á Night at the opera og Dark side of the moon.

Franks Wild years - Tom waits var ein af síðustu vinilplötunum sem ég keypti og ætti nú að vera á þessum lista.

Það merkilega er að fyrsta plata mín var Night at the opera og önnur platan hét Dark side of the moon. Þessar plötur hlust ég enn á í dag.

Þetta er gott og veglegt safn og vildi ég oft eiga meira af minni tónlist á efnisformi(annað en á mp3-inu eins og núna, voðalega er maður laus í rásinni).

Þó á ég nokkrar vínilplötur, sem ég hef aðallega keypt í bóksölunni hjá Braga á Klapparstígnum. Þar má telja Revolver, sem síðar kom í ljós að var bandaríska útgáfan sem innihélt hvorki I'm only sleeping eða Doctor Robert (sem eru með betri lögum plötunnar) sem olli því að hún fær að rykfalla lengi vel heima á Íslandi. Síðan þá hef ég haldið mig við stafræna formið.

Já, ég á ennig einhvern slatta af vínil. Megnið af því er eðalmetall. T.d nær allar breiðskífur Iron Maiden sem komu út á vínil.

Á minni lífslöngu ævi hef ég fjárfest í einni plötu: Sticky Fingers með Rolling Stones. Þetta er upphaflega útgáfan með rennilásnum á níðþröngum gallabuxunum. Kostaði 1000 kall í Kolaportinu.

Ég á engar vínilplötur og sárafáa geisladiska. Þetta er mest allt bara á hörðum diskum. Svona er víst nútíminn.

Ég á ekki einu sinni plötuspilara og hef aldrei átt. Núna er þetta eins hjá mér og hjá þarfa, allt á harðadiskinum. En mér finnst samt fínt að gera sagt aftur að eitthvað sé undir nálinni, í stað geislans. Þetta mun samt breytast aftur í framtíðinni þegar við munum bara nota flash minni.

Ég eignaðist aftur plötuspilara fyrir ári. Skömmu síðar bárust mér flest allar plöturnar sem urðu eftir er ég flutti utan um árið. Öðru hvoru skelli ég einn á fóninn og rifja upp gamla tíma. Þvílík sæla.

Af ofantöldu á ég: Night at the Opera - Queen
(Reyndar allt með Queen nema Sheer heart attack) [Dæsir mæðulega]
Þursaflokkurinn - Gæti eins verið
Meat is murder - The Smiths
Love over gold - Dire strait (Reyndar allt með Dire Straits)
The Queen is dead - The Smiths
Breyttir tímar - Ego (og eitthvað meira).

Set ekkert af þessu sérstaklega á fóninn í dag. Þó finnst mér flest af þessu gott enn (nema Bubbi, er eiginlega fyrir löngu búin að fá leið á honum)
Tímarnir breytast og mennirnir með.

Ég á víst nokkrar vínilplötur, en þessi tækni er bara drasl. Þetta rispast við minnsta hnjask (eins og reyndar diskarnir) og þú heyrir hverja rispu í hátölurunum, en þar eru diskarnir betri. Ég fagna þeim degi þegar hætt verður að gefa út tónlist á öðru en skráarformi. Hitt er bara svo úrelt!

Rispurnar á plörunum eru einmitt eitt af því skemmtilega við þetta. Hver plata hefur sinn sérstaka hljóm og - sumar þeirra - þennan sérstaka stað þar sem stundum þarf að ýta ofurlétt á eftir nálinni til að ná henni úr rispunni.
Nei, eini gallinn við vinylplötur eru þyngslin á þeim þegar flytja þarf á milli húsa. Og það var á sínum tíma meira en að segja það því ég átti yfir 4000 stykki. Ég fletti í gegnum safnið hjá mér einn daginn og fann það út að tónlistarsmekkurinn hjá mér hefur ekki breyst mikið. Ég fæ ennþá jafnmikið útúr því að hlusta á The Smiths og Slayer.

Það er sannarlega sjarmi yfir rispunum. Eitthvað róandi við þær. Ég hef í frekju minni eignað mér stóran skerf af plötusafni foreldra minna, eldgamlar bítlaplötur og Rolling Stones, Zeppelin og fleira. Enda voru þær bara að grotna niðri í kjallara. Mest hef ég haldið upp á Diamond Dogs og Led Zeppelin III af þessum plötum. Diamond Dogs var greinilega keypt út af einu lagi á sínum tíma (Rebel rebel) og var greinilega ekkert spiluð, enda afgangurinn í algerri þversögn við gott rokkið í rebel rebel. Ég spilaði hana hins vegar svo lengi og svo oft að nú er hún orðin vel rispuð.