Ég fór á síðustu stjörnustríðsmyndina í gær. Þetta eru viss tímamót í mínum huga því þarna er verið að setja lokapunktinn í ævintýri sem skipaði stóran sess í æsku minni. Myndabálkurinn hefur glatt og glætt ímyndunarafl margra af minni kynslóð. Það hefði verið heldur leiðinlegra að alast upp á hinum arfaslappa 9. áratug án Hans Óla, Geimgengilsins, Helstirnisins og auðvitað Svarthöfða. Þessar myndir og heimurinn sem þar var skapaður var eina skjólið gegn skelfilegri tískunni og enn verri tónlistinni á þeim tíma.

Nú eru sem sagt öll púsl sögunnar loksins komin saman í eina heildarmynd og því gott að átta sig á sögunni í allri sinni dýrð.

Sagan í heild sinni er tragedía af bestu sort. Hún sýnir hetjulega, en vonlausa, baráttu hins góða gegn hinu illa. Sagan spannar æviskeið manns, Anakins Geimgengils, sem elst upp í hringiðu spillingar og ráðaleysis, meðal varðhunda rotnandi sýndarlýðveldis himingeimsins. Anakin vaknar til vitundar um ástandið og ákveður að berjast, ásamt öldruðum og göfugum stjórnspekingi, Palpatín kanslara, gegn kúgun óreiðunnar. Fyrir það geldur Anakin næstum því með lífi sínu. Hann lifir af en verður afar fatlaður, rétt eins og Palpatín, sem afmyndast af ellihrumleika eftir atlögur hinna hillu varðhundaværingja Valdsins (e. Jedi).

Sagan sýnir hvernig samvinna veikburða ellilífeyrisþega og mjög fatlaðs öryrkja nær að leggja af spillta stjórnarhætti og skapa nýtt og betra keisaraveldi sem tryggir öryggi og frið um alla geima. Samstaða lítilmagnans getur því sannarlega sigrað hina sterkari, en þar með er ekki öll sagan sögð. Þrátt fyrir þessa sigra Palpatíns gamla, sem verður Keisari hins nýja ríkis, og Anakins, sem nefnist Svarthöfði eftir að hann varð fatlaður (skýrður eftir stoðtækjabúning hans) gefast öfl spillingarinnar ekki upp.

Fjölskylduharmleikurinn magnast upp þegar börn Svarthöfða alast upp meðal hippa og uppreisnarræfla og hefja fólskulega baráttu gegn friðaröflum Keisaraveldisins í himingeimnum. Svarthöfði stendur frammi fyrir vali milli barna sinna, sem hann hefur aldrei fengið að hitta (þökk sé svikum væringja nokkurs) eða lög og reglu í himingeimnum. Svarthöfði reynir allt hvað hann getur til að sannfæra son sinn um villu síns vegar en hann þrjóskast í sjálfhverfri réttlætissannfæringu sinni.

Harmleikurinn nær hápunkti þegar Svarthöfði stendur frammi fyrir því að bjarga lífi sonar síns eða tortíma keisaveldinu og þar af leiðandi friði í himingeimnum. Illa farinn á sál og ringlaður eftir endalausa röð áfalla frá æsku sinni, tekur hann ranga ákvörðun. Þrá hans eftir velþóknun barna sinna og þar með eflaust einhvers konar endurbót fyrir kaldan skilnað hans við heittelskaða barnsmóður sína, sem dó áður en þau náðu sáttum, ná tökum yfir honum. Hann fórnar hagsmunum heildarinnar fyrir sína eigin, fetar villustigu eigingirninnar og drepur velgjörðarmann sinn, keisarann. Fyrir svikin geldur hann með lífi sínu, örendur á sál og líkama. Sigur hinnar fölsku, kaldhæðnu óreiðuspillingar er tryggður.

Göfug móstpyrna réttláts manns dugar því skammt því eins og máltækið segir: Resistance is futile.