Á föstudagskvöldið sá ég frægan mann. Smásálin í mér tók kipp. Sjálfur Forrest Whittaker arkaði fram hjá mér á Laugaveginum. Það sem af er þessu ári hef ég því séð tvo fræga blökkumenn. Það er ágætis árangur.

Ég sá minna fræg peð, öll íslensk að vísu. Tinna og Egill súperperri voru á Ölstofunni. Þar var Friðrik Þór líka. Hann var umsetinn af já-mönnum sem hlógu af hverju orði hans sem er skrítið því enginn hefur skilið orð af því sem hann segir síðan 1992.

Svo má ekki gleyma hljóðversleikaranum Friðriki Karlssyni sem kom við á þessum ágæta stað. Ég hef aldrei skilið frægð hans. Með reglulegu millibili koma frægðarsögur af honum þar sem hann segir frá afrekum sínum sem felast yfirleitt í því að hafa spilað undir hjá stórstirnum á borð við Madonnu. Þetta er álíka merkilegt og fá reglulega umfjöllun um íslenskan bílstjóra í London sem hefur tekið upp í hjá sér fræga einstaklinga.

Þessi maður er nú bara 'session' leikari, sem þýðir væntanlega að hann kann að glamra á gítar og getur hórað sig út á það en að sama skapi hefur hann væntanlega, nei örugglega, enga tónlistarlega sköpunarhæfileika. Ég skrifa örugglega af því að ég hef heyrt hluta af 'slökunartónlist' hans. Sú tónlist er svo andlaus og pirrandi að í stað þess að hverfa á vit kyrrðarinnar þarf maður að hafa sig allan við að kasta ekki græjunum út um gluggann.

Ég er ekki óánægður með Ölstofuna. Engin leiðinda hávaðatónlist, bara skarkali í fólki. Lýsingin er lítil þannig að við ljóta fólkið lítum betur út en ella. Seisei já þetta var ágætt. Ég hafnaði hins vegar boði um að fara á Rex. Ég var orðinn nógu andlega gjaldþrota við að umgangast allt þetta listalið. Hefði ég hitt uppaliðið hefði ég líklega fallið í dá af andleysi. Fór því heim. Sæmilega sáttur bara.