Ertu að deita bænabeiðu?

Nei nei. En hún var trúuð.

Varstu ekki hættur?

Hugljúft ljóð annars. Ég grenjaði að lestrinum loknum.

Grenjuskjóða. Nei, ég sagðist ekki vera hættur. Bíð bara eftir að mér verði breytt í skóáburð og ef það gerist ekki fljótt, mun rigna hér eldi og brennisteini.

Auk þess er verið að kenna mér ýmsa nýliða hérna sem ég á ekkert í og það pirrar mig.

Hey! Ég er grenjuskjóðan, ekki Þarfi!

Ókei - ég er hættur. Þú mátt vera grenjuskjóðan.

Ég hugsaði, en hugljúft, þar til ég las seinna ljóðið. Eru allir hættir að grenja! Á ég að taka við ? Var að hugsa um að öskra fyrir frúna, var hún kanski drepin fyrir trúna?

Óvæntur endir... skál...

Rómó baby!

Svarti ekkillinn.

Var farinn að hugsa "hver í ósöpunum er núna að stýra Haraldi" (?) uns ég las síðustu línuna. Skál!

Mér er bara stýrt af einum aðila og ég er orðinn hundleiður á höndinni hans uppi í borunni á mér alltaf stöðugt óhreint.

Þetta kalla ég að fá fullnægju sína.

Heldur betur!

Rómantískt en þú ferð útaf í síðustu beygjunni.

Vér kunnum illa við lokin á fyrra erindinu. Það stendur stuðull nefnilega í áherzlulausum forlið og þetta eyðileggur hrynjandina alveg.

Síðara erindið ef aftur á móti afar fagurt.

Þakka þér fyrir ábendinguna Gimlé. Ég hef breytt þessu og vonandi lagað.

Er þetta ljóðið sem þú samdir um hana Golsu þína, áður en hún varð sviðasulta?