Ţar mćtast land og haf; ţar mćtast tveir heimar annar okkur sýnilegur en hinn hulinn sjónum í tvennum skilningi. Ţegar viđ reynum ađ skyggnast inn í hinn hulda heim, ţann sem er undir yfirborđi sjávar, sjáum viđ ađeins andlit speglast í yfirborđinu á sama hátt og viđ hittum fyrir okkur sjálf ţegar viđ dćmum ađra.
Ţar mćtast land og haf og ţar finnst mér gott ađ pissa.
Ţú segir nokkuđ - best ađ trođa sér í kafarabúning. -( og muniđ nú eftir hagyrđingamótinu í kvöld)
Hugsunin mun dýpri? Hljómar einsog međvituđ breikkun á rassgati. Nei, viđ viljum Úlfamanninn uppá sviđ. Núna!