Bjöllurnar gullu á heiðskýrri nótt (þarna er ekki um ritstuld að ræða því bjöllurnar í brunavarnkerfinu gullu og nóttin var heiðskýr; það er bara ekki hægt að lýsa slíku ástandi á annan hátt) og ég beið bakvið pálmtréð með hlaðinn riffillinn. Ég beið.

Og ég beið aðeins lengur. Ekkert gerðist. Engum hurðum var hrundið upp og þar af leiðandi komu engin hrekkjusvín fram á gang. Eftir drykklanga stund kom syfjuð næturhjúkkan fram úr vaktklefanum, gekk að töflunni og slökkti á kerfinu. Búið. Það var ekki fyrr en þá sem ég fattaði. Auðvitað sefur þetta heyrnarlausa lið ekki með heyrnartækin í eyrunum. Það myndi allt brenna inni ef um raunverulegan eldsvoða væri að ræða. Plan B fæddist þar og þá en gleymdist undireins.

Hurðin að herbergi 412 opnaðist, ég greip riffilinn og ætlaði að miða þegar ég sá að þetta var bara hún Ingibjörg. Ég hef lengi verið hrifinn af henni og þar sem hún stóð þarna kviknakin (ef frá er talið teygjubindið á hægra hnénu og umbúðir á kviðnum eftir garnaaðgerðina) á ganginum, breyttist hrifning í óslökkvandi losta. Ég meina, hvernig gat annað verið? Ingibjörg stóð þarna í allri sinnu dýrð; stinn brjóstin náðu ekki nema rétt niður fyrir nafla og ég varð ástfanginn.

Ég steig framundan pálmatrénu og sagði: “Ingibjörg!”

Hún pírði á mig svefndrukknum augum og spurði: “Haraldur?”

“Já Ingibjörg, þetta er ég. Þú ert svo falleg,” sagði ég og strauk henni um vangann. Hún brosti til mín (hefði sagt fallega ef fölsku tennurnar hefðu verið á sínum stað) og sagði: “Ó Haraldur, komum inn á herbergi og ríðum eins og rófulausir hundar. Það fer hver að verða síðastur og ég nenni engri andskotans rómatík eða þvaðri þegar tíminn er naumur.”

Af hverju þarf maður að verða áttræður áður en svona nokkuð er sagt við mann? Ha? Áttræður og ófær um að taka boðinu nema með klukkustundar fyrirvara og aðstoð blárrar töflu?