Kom inn á elliheimili um daginn. Ég hef alltaf verið haldinn heilbrigðisstofnanafælni (eða kannski bara heilbrigðisfælni?) og því var ég í vörn þegar inn kom. Þetta var afar dapurlegt; þarna sátu gamalmennin hnípin í stofnanahúsgögnunum, sum voru að reyna að hannyrðast eitthvað en önnur störðu bara út í loftið og biðu þess eins að deyja. Það er sosem ekkert skrýtið þegar haft er í huga að dánartíðni á elliheimilum er afar há og því hljóta þau að teljast meðal hættulegustu vinnustaða í heimi. Einstaka vistmaður skrönglaðist um í göngugrind án þess að hafa hugmynd um hvert hann væri að fara og tveir gengu um gólf, fullvissir þess að þeir væru smala Arnarvatnsheiðina. Það er kannski eina leiðin til að þola svona vist; hugurinn víðs fjarri og grunlaus um hvernig komið er fyrir skelinni sem hann hýsir.

Mest vorkenndi ég gömlu körlunum sem þarna sátu og prjónuðu. Gamlir togarajaxlar sem eitt sinn lögðu heilu krárnar í Þýskalandi í rúst án þess að blása úr nös, börðust berhentir við veðurguðina vestur á Hala og höfðu betur, drukku brennivín í öllum landlegum og vöknuðu svo stálslegnir út á sjó; þessir menn sitja nú og prjóna trefla á elliheimili. Djísös Kræst.

Ég ætla aldrei að verða vistmaður á elliheimili; þess vegna reyki ég, drekk ótæpilega og ek um á bremsulausri Lödu Sport.