Þrátt fyrir að hafa gagnrýnt það að verið sé að gagnrýna kveðskap annarra á þessum þráðum, get ég ekki stillt mig um að skrifa dulitlar leiðbeiningar um kveðskap. Ég er þess þó ekki umkominn því ég kann svo lítið sjálfur og því eru þessar leiðbeiningar hugsaðar fyrir skemur komna iðkendur þessarar fornu íþróttar.

Flestir sem hér leggja orð í belg, hafa náð þokkalegum tökum á stuðlasetningu þótt oft hætti okkur til að ofstuðla. Hinsvegar hef ég komið auga á einn galla á ljóðum hér á bæ en það er skortur á hrynjanda (kann ekki að beygja þetta bölvaða orð svo þið skammið mig þá bara fyrir það). Rétt kveðin ferskeytla og ýmis afbrigði hennar eiga að passa við lagið sem oftast er sungið við kvæðið „Kristín segir tíðindi (Fljúga hvítu fiðrildin)“ og því gott að raula nýkveðna vísu með því lagi til mátunar. Passi hún ekki nákvæmlega við lagið, er hrynjandinn ekki réttur.

Að lokum hef ég komið mér upp kenningu um ljóðið „Afi minn og amma mín“ sem gjarnan er sungið við sama lag og fiðrildakvæðið en eins og við förum með það, er það ofstuðlað í annarri línu og vanstuðlað í þeirri fjórðu.

Afi minn og amma mín
úti á Bakka búa.
Þau eru bæði sæt og fín
þangað vil ég fljúga.

Ef maður bregður fyrir sig smámæli, en það er algengt hjá lítt talandi börnum og fólki með ekkasogum, verða tvær síðustu línurnar svona:

Þau eðu bæði þæt og fín
þangað vil ég fljúga.

Að vísu verður þarna ferleg ofstuðlun (fyrir eyrað en ekki augað) en who cares? Hvað fyrri línurnar tvær varðar, verða þær stuðlaðar með andláti gömlu hjónanna en við þann sorglega atburð verða þær svona:

Afi minn og amma mín
upp á himnum búa.

Þess vegna er kenning mín svona: Í fyrstu tveimur hendingunum er einhver að yrkja til afa og ömmu sem eru nýfarin til himna en þegar kemur að þeim seinni, hefur viðkomandi brostið í grát og gerst smámæltur. Því er vísan rétt svona:

Afi minn og amma mín
upp á himnum búa.
Þau eðu bæði þæt og fín
þangað vil ég fljúga.

Góðar stundir.