Mig langar vinsamlegast að biðja þá sem að ramba á þetta félagsrit að halda kyrru fyrir á Gestapóinu. Fyrir mér Gestapóið ekki einungis allir tenglarnir sem að birtast hér fyrir sjónum þegar maður stingur nefinu inn um gættina. Þegar mér verður hugsað til Baggalúts og Gestapó, þá verður mér hugsað til allra Gestapóanna sem ég er orðinn vanur að rekast á þegar ég kem hér. Með brotflutningi allra kappanna sem sagt hafa skilið við Lútinn að undanförnu þá er ég farinn að hugsa veru mína hér á Gestapó upp á nýtt. Ég hef verið hér allt frá stofnun Lútsins, og þótt ég hafi kannski ekki verið ýkja virkur þá hef ég litið hingað inn öðru hverju. En áhugi minn á blessuðu Gestapóinu hefur að miklu leiti haldist stöðugur vegna allra þeirra ágætu manna sem nú hafa hlaupist á brott. Égóin sköpuðu Gestapóið. Nokkrir hafa ekki sagt skilið við Lútinn og hafa tekið upp ný egó og er það skárra en að missa þá alveg. Þó hryggir það mig að sjá gömlu egóin, persónurnar, standa í stað. Myndir og nöfn spila fáranlega stórt hlutverk hjá mér. Þessi einkenni eru eitthvað sem að festast við manninn sem er á bak við egóið. Ég viðurkenni það fúslega að þegar ég sé listann með félagsritunum, þá kíki ég fyrst hjá þeim sem ég kannast við og þekki. Það sama gildir um innleggin. Persónan gefur því sem hún skrifar sinn blæ. Þótt að tvö ólík egó skrifi nákvæmlega það sama, þá gera þau það með sýnu nefi, á sýnum eigin forsendum. Vera má að þetta sé móðursýki í mér, en mér sárnar það samt þegar maðurinn/konan skiptir um mynd eða hreinlega nýtt egó.

Góðar stundir