Nú nýverið var mér bent á tilfinnanlegan skort á loðfílum hér í Baggalútíu og viðruð sú hugmynd að flytja hingað síberíska loðfíla. Því þótti mér kjörið tækifæri að rita smá pistling um íslenska Aðalloðfílastofninn.
Íslenski Aðalloðfíllinn er um margt líkur þeim síberíska, nema hvað sá íslenski er nokkru stærri, ber hvítan feld og hefst við á jöklum á meðan sá síberíski hefur dökkan feld og hefst við niðurgrafinn í freðmýrum. Aðalfæða íslenska Aðalloðfílsins er samansett af öskufalli, vélsleðamönnum og jöklarannsóknatækjum hverskonar. Íslenskir Aðalloðfílar þjást af undarlegum fæðuóþols erfðagalla sem lýsir sér sem feiknarlegt millikassaofnæmi, þetta er ástæða þess að þeir leggja sér ekki jeppabifreiðar til munns og forðast þær almennt. Það hafa þó heyrst sögur af sjóndöprum Aðalloðfílum sem hafa iðkað amorsbrögð við hvítlitaðar hópjöklabifreiðar. Dauðsföll af þeim völdum eru þó ákaflega fátíð en að sama skapi skelfileg.
Aðalloðfíllinn hefur sérstakt lag á að fela sig uppi á jöklum og þykir orðinn helst til lunkinn við að læðast að grandalausum vélsleðamönnum og kemur hvítur feldurinn þar í góðar þarfir. Sért þú á ferð uppi á jökli skaltu ávallt hafa augun opin gagnvart Aðalloðfílum. Til þess skaltu forðast svæði sem eru úttröðkuð stórum hringlaga sporum líkt og eftir brunnlok og einnig svæði sem eru stráð vélsleðabraki. Þú skalt ekki velja þér áningarstað við undarlega staðsetta snjóskafla því þar gæti hæglega verið um Aðalloðfíl í hnipri að ræða, ekki skal ferðast nálægt stórum jökulsprungum því þar eiga Aðalloðfílar til að liggja í leyni og bíða bráðar sinnar, sjáir þú hendi veifað upp úr jökulsprungu skaltu koma þér hið snarasta í burtu því þar má telja næsta víst að kænn Aðalloðfíll er á ferð en þeir eru þekktir fyrir að lokka bráð sína nær með þessum hætti, síður kænir Aðalloðfílar eiga það til að veifa öðrum líkamspörtum en höndum á þennan hátt en þá skal forðast af sömu áfergju. Ekki er hægt að treysta á að maður sjái Aðalloðfíl með berum augum um hábjartan dag, svo góður er felubúningur hans að oft er það eina sem aðgreinir Aðalloðfílinn frá jöklinum augu hans en þau eru rauð sökum þess að Aðalloðfílar eru hreinræktaður albínóastofn. Það telst þó lítil huggun í því að hægt sé að greina Aðalloðfíl á augunum því ef þú greinir augu Aðalloðfíls má heita öruggt að þú verðir honum að bráð.
Sért þú svo ólánsamur að verða á vegi Aðalloðfíls er fátt sem þú getur gert til að bjarga lífi þínu. Sért þú á vélsleða skalt þú ekki reyna að stinga kvikindið af því Aðalloðfílar eru hraðskreiðir svo undrum sætir, engar nákvæmar mælingar eru til um hraða þeirra en óbeinar mælingar þess efnis að þeir einu vélsleðamenn sem þykir sannað að hafi í raun náð að stinga Aðalloðfíl af hafa allir verið á vélsleðum sem viðhaldið geta 125 kílómetra hraða eða meira. Helsta von þín til að lifa af er ákveðin herkænska sem nefnd hefur verið Lúður Jeríkó en hún felst í því að aka vélsleðanum á fullum hraða beint framan að fílnum. Aðalloðfílar eru ekki vanir slíku hræðsluleysi og verða oft það hvumsa að vélsleðamaðurinn getur skotist á milli framfóta fílsins á miklum hraða. Kemur þá að fantabragði herkænskunnar en það felst í því að meðan hjálmprýddur vélsleðamaðurinn skýst undir búk fílsins á miklum hraða skal hann standa upp á vélsleðanum og skalla Aðalloðfílinn í hreðjarnar til að mynda ráðrúm til flótta meðan fíllinn hnígur niður og emjar af sársauka - en þaðan er nafn herkænskunnar dregið (öskur fullvaxins Aðalloðfíls sem fallið hefur fyrir þessari herkænsku getur heyrst landshluta á milli). Ekki telst ráðlegt að reyna þessa herkænsku nema um tarf sé að ræða og ekki nema vélsleðamaðurinn sé búinn hjálmi. Ef þú verður á vegi Aðalloðfíls en ert án vélsleða er mönnum ráðlagt að fara með bænir sínar því engrar undankomu mun vera auðið nema ef vera skildi að þeir hafi meðferðis millikassa eða séu á ferð með hægfara samferðamanni.
Hæfileiki íslenska Aðalloðfýlsins til að nýta ösku og vikur sem fæðu hefur gert hann að afar vinsælu dýri til tamningatilrauna og hafa verið uppi mikil áform um að rækta hann í stórum stíl og selja sem ryksugur. Slíkar tilraunir hafa allar með tölu endað með beinbrotum, limlestingum og almennri harðneskju í garð ólánsamra tamningamanna. Enda þekkist ekki nokkurt kvikindi sem kemst í hálfkvisti við illgirni, kænsku og skítlegt eðli hins almennt ofsóknarbrjálaða íslenska Aðalloðfíls.
Ég þurfti að gefa minn frá mér þegar hann var 2 ára. Hann buffaði mömmu reglulega og það gátum við ekki þolað.
Ég fór með hann á Langjökul og skildi hann eftir þar.
Mér þykir þú hafa verið sprækur Jarmi einungis tveggja ára að aldri, að fara einn þíns liðs með viðskotaillan Aðalloðfíl alla leið að Langjökli. Þetta hefur verið svaðilför geri ég ráð fyrir.
Jáh, skelfilegur bjálfi get ég verið - ég virðist hafa gleymt hvernig á að lesa.
En hvað um það, að burðast 15 ára að aldri með 2 ára viðskotaillan Aðalloðfílskálf alla leið upp á Langjökul flokkast líka sem svaðilför í mínum bókum.
Við slógumst í för með 3 hasshausum sem voru á leið að sjá stjörnurnar ofan af jökli. Þeir tóku ekkert eftir því þótt ég héldi Lobba rólegum með því að lofa honum éta einn og einn af þeim í einu. Hann virtist verða extra rólegur af að éta hasshausa.
Afar skemmtilegt og fróðlegt fjelagsrit fyrir fróðleiksþyrsta Bagglýtinga eins og oss.
Oss fannst vjer geta lesið milli línanna að aðalloðfílar sjeu með hendur, sbr. eftirfarandi tilvitnun: „...en þeir eru þekktir fyrir að lokka bráð sína nær með þessum hætti, síður kænir Aðalloðfílar eiga það til að veifa öðrum líkamspörtum en höndum...“. Sje þetta rjett skilið erum vjer afar forvitnir að vita hversu stórar hendur þessar sjeu. Vjer prófuðum að leita upplýsinga um þetta á Google en sökum þess hve dýrategund þessi er sjaldgæf fundum vjer engar gagnlegar upplýsingar um þetta tiltekna atriði.
PS vjer erum sammála því að of lítið er um loðfíla í Baggalútíu. Sama á við um lamadýr, korkódrilli, tígrisdýr, strúta og ýmiskonar slöngur.
Ja hérna hér, þetta verður að teljast vera ítarlegasti pistlingur sem ég hef lesið um hinn íslenska aðalloðfíl!! Takk fyrir þennan fróðleik!
Já alltof lengi hafa menn skorast undan að gera þessu merka dýri ítarleg skil. Kemur það sér vel að hafa hér Davíð Aftanborung Íslands til að skýra á svo vel læsilegu og auðskiljanlegu máli leynda dóma fílungs þessa.
Einstaklega gagnlegar vour einnig leiðbeinigarnar um undankomumöguleika frá Aðalloðfíl. Vill ég þar við bæta að afi minn sagði mér forðum að kvenndýrin væru einstaklega skellkuð í nærveru norðlenskra hagamúsa. Er þó skilyrði að þær hafi gotið einu sinni.
Vlad: Ég býst við að Glúmur hafi átt við að fílarnir veifuðu höndum manna; ekki sínum eigin.
Annars er greinilegt að Aðalloðfílar eru næstum jafn hættulegir og Aðalendur.
Glæsilegt félagsrit um Íslenska náttúru og lífríki. Aðalloðfíllinn lifi..!..
Það er svo verið að óska eftir ofurhugum sem eru til í að taka að sér að þvo Aðalloðfíla sem hafa orðið fyrir miklu öskufalli á Eyjafjallajökli. Athugið að ekki verður unnt að líftryggja þá sem bjóða sig fram.