Á litlu sauðfjárbúi í harðbýlli sveit við utanverðan Eyjafjörð var ég alinn upp af fátæku sveitafólki á sjöunda og áttunda áratug aldarinnar sem leið. Fátæku í þeim skilningi að peningar sáust aldrei en við höfðum allt til alls; barnalánið var mikið og gestanauð um sumur. Nóg að bíta og brenna enda fjörðurinn fullur af fiski rétt við túngarðinn og fjárhús og fjöll full af kjöti. Kartölu- og kálgarðar.
En eitt var það sem okkur skorti algerlega og maður fór að hafa spurnir af í æsku frá ættmennum í Keflavík sem numið höfðu ameríska siði á Vellinum. Hamborgarar.
Þetta exótíska veislufóður sveipaðist dularfullum ljóma í huga lítils drengs enda var þessi dýrð óþekkt fyrir norðan, fékkst ekki einu sinni á Teríunni á KEA.

Svo gerðist það á miðju sumri að áliðnum sjöunda áratugnum, þegar amma og afi í Keflavík voru í sinni árlegu sumardvöl í sveitasælunni, að sú gamla (sem hefur verið um fimmtugt þegar þetta var) tilkynnti að nú skyldi brátt haldin hamborgaraveisla í kotinu. Við krakkargrislingarnir hugsuðum ekki um annað í tvo daga, spenningurinn var eins og fyrir jól eða afmæli, og kvenfólkið ræddi framkvæmdina frá öllum hugsanlegum sjónarhornum. Ég átti erfitt með svefn nóttina fyrir veisluna.

En upp rann hamborgaradagurinn – sólbjartur júlídagur í miðjum heyönnum og ætlaði aldrei að líða að kvöldi. Þó fór svo að lokum að kominn var matur. Stórfjölskyldan raðaði sér á garðann í eldhúsinu meðan þrjár kynskóðir kvenna sveimuðu eins og flugnager framan við eldavélina og snarkaði í pönnunni. Og svo var maturinn borinn á borð.

Ég vissi ekkert hvað var í vændum nema að þetta væru HAMBORGARAR! Maturinn mikli og góði sem gerði Bandaríkin að því stórveldi sem þau voru og fór ekki framhjá manni í útvarpsfréttunum um hversu oft kjarnorkuvopnabúr heimsins dygði til að eyða öllu lífi á Jörðinni. Að þetta væri merkilegri og stórkostlegri matur en nokkuð sem áður hafði þekkst.

Þegar krásirnar voru lagðar á borð kom í ljós að þetta voru flatar kjötbollur sem búið var að steikja á pönnu. Með bollunum var tómatsósa og eitthvað fleira ómerkilegt og þetta síðan allt lagt milli tveggja franskbrauðssneiða. Og hvílík vonbrigði! Var þetta allt og sumt? Og í ofanálag var þetta ekki góður matur.

Ég var nokkra daga að jafna mig á þessum vonbrigðum. Það liðu áratugir uns ég lét hamborgara inn fyrir mínar varir aftur og enn hef ég óbeit á þessari guðafæðu. Varð líka snemma í nöp við Keflavík og Bandaríkin og allt sem þaðan kom – gerðist byltingarsinnaður kommúnisti á unglingsárum og entist lengi. Allt helvítis hamborgurunum hennar ömmu að kenna.