Verður maður ekki að krota eitthvað smáræði hér.
í baðvatni meykonungs mundi ég að
mér væri boðið til veiga
rotta ein, vinur minn, var þetta kvöld
eitt valkvendi gangandað eiga
í larfana smeygði mér, smurði svo brauð
smellti á baðvörðinn kossi
mannaði einsamall mannýgan sauð
mætti þá ketti - á hrossi
sá átti allteins erindog mitt
upplifa sáttmála tryggða
já, rottan bauð kettinum rétt eins og mér
því riðum við saman til byggða
um undorn við komum að kapellunni
kvöddumst og gengum til sæta
biðum í ofvæni, bjuggumst eins við
að brúðhjónin þyrðekkað mæta
hófst nú upp orgelspil, undarlegt lag
allir í skipinu risu
svei mér, þá fannst mér, er söngnum fór fram
sem sultargaul læddist frá kisu
skerandi bjöllugnauð brast síðla á
brúðhjónin þeyttu upp hurðu
kötturinn fleygði sér kórinn þá þvers
svo kvikur að helst sætti furðu
minnugir segjast merkt hafa vart
við mælingar hvor væri svengri
en rottan át köttinn, og kötturinn mig
kann ég ei söguna lengri
Ég held ég skáli bara. Það er það eina sem ég er fær um að gera sökum ofsagleði og gleðivímu.
Ljóð Enter H. Sandemans, Á brúðkaupi rottunnar er síðmódernískt meistaraverk, í fremstu röð póstpönkpóstmódernisma. Verkið er táknræn þjóðfélagsleg ádeila sem grefur undan afstæðishyggju síðiðnvædds borgaralegs afþreyingarþjóðfélags Vestrænna gilda. Seilst er inn í vitund lesanda með grípandi líkingum og kræsandi myndmáli sem kallast á við firringu fjölmiðlaðrar margvitundar hins stafræna þjóðfélags og varpar fram áleitnum spurningum um rótleysi andans í menningarrými þar sem hátt er lágt og upp er niður. Höfundur ræðst á ríkjandi viðhorf með móralskri afstöðu sem reynist sveigjanlegri en rótleysi siðferðisvitund samtímans en nær engu að síður að varpa fram vonarglampa sem afbyggir raunveruleikaskynjun lesanda og leggur grunninn að nýrri sýn á veruleikan. Skáldið Enter hefur með verki sínu sýnt heiminum ógöngur samtímans og vísað veginn að nýrri stefnu í átt til framfara og fegurðar.
Mér þykir þetta nú bara ljómandi fallegt kvæði, hvaðsem hver segir.
Einkum er endirinn ljúfsár & feykisnjall.
Hinsvegar gæti ég besttrúað að dagsetningar allra félagsrita séu (nú þegar þetta er ritað, 31.08.06 kl 22:29) meirogminna einkennilegar.
Svona svona. Hugsaðu um litlu sætu lömbin sem leika sér.
Nei bíddu það er að koma haust. Þeim verður slátrað.
Er þetta seinni laumupúkaþráðurinn (sá sem vjer vorum eigi búnir að finna) ?
Nei, hreint ekki.
[Ljómar upp]
Ég á margar uppáhalds setningar úr þeirri bók.
Í tilefni sumarlokunar efnum vjer hjer með til undarlega tímasetts föstudagsmúgs. Skál ! [Sýpur á sterkfagurbláu asnahanastjeli og málar ritstjórnina fagurbláa]
Hva ? Er bara verið að þvælast hérna núna ?
Andskotans flakk er alltaf á ykkur, maður er kófsveittur að elta ykkur.
Hæstvirt ritstjórn er að sjálfsögðu alvitur.
Að þessu sögðu óskum vjer Enter hjer með formlega til hamingju með rafmælið.